Κι Εγώ Ποιον Θα Βρίζω Τώρα??

Μπορεί να μην είμαι αυτό που λένε "γέννημα-θρέμα Θεσσαλονικιός", λόγω της ποντιακής καταγωγής αλλά και τις σχέσεις της οικογένειας μου με την Καβάλα και την Θράκη, αλλά δεν θα γινόταν να μην ταυτιστώ με την μεγαλύτερη ομάδα της πόλης (λόγω πλήθους οπαδών το λέω ρε Jp και υπόλοιποι φίλοι αρειανοί)...τον ΠΑΟΚ. Αλλά θα μου πείτε ούτε ο ΠΑΟΚ σαν σύλλογος είναι καθαρά από την Θεσσαλονίκη αφού δημιουργήθηκε από Έλληνες μετανάστες από την Πόλη και τον Πόντο και άλλωστε η "ξένη" του καταγωγή αναγράφετε στο όνομά του. Πανθεσσαλονίκιος Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινοπολιτών το πλήρες όνομα αυτού που χθες (για να μπαίνουμε και στο θέμα μας σιγά-σιγά) μου "έσπασε" πραγματικά τα νεύρα.

Για όσους δεν γνωρίζουν ο ΠΑΟΚ χθες δεν ξεφτιλίστηκε, όοοοοχιιι... ακριβώς το αντίθετο μάλιστα έκανε το καλύτερο του παιχνίδι φέτος. Τότε θα μου πείτε, "γιατί γκρινιάζεις ρε φίλε..;;;"

Η απάντηση είναι απλή....γιατί είμαι από την φύση μου γκρινιάρης. Σε ότι αφορά τα προσωπικά και γενικά ως προς την στάση μου απέναντι στην ζωή είμαι πολύ θετικό άτομο, γεμάτο θετική ενέργεια και συγκατάβαση προς τους άλλους. Αν μην τι άλλο μόνο γκρινιάρη δεν με λες. Αλλά όλα αυτά παραμερίζονται όταν παρακολουθώ αγώνες ή όταν συμμετέχω σε αυτούς. Τότε κάτι ξυπνάει μέσα μου. Κάτι που τρομάζει πολλές φορές τους γύρω μου, εκνευρίζει και αγχώνει τους συμπαίκτες μου και ίσως προκαλεί γέλιο σε κάποιους τρίτους που παρακολουθούν την έκρηξη γρκίνιας μου. Όλα θολώνουν, όλα γίνονται μαύρα, όλοι μου φαίνονται ένοχοι και υπαίτιοι αυτής της αρνητικής κατάστασης στην οποία βρίσκομαι. Αυτό λοιπόν έγινε κι εχθές.

Ο ΠΑΟΚ λοιπόν είχε ένα πάρα πολύ δύσκολο έργο χθες. Έπαιζε με μια ομάδα με δεκαπλάσιο και βάλε μπάτζετ από αυτόν, που πέρσυ ήταν στους 8 του Champions League, με πολύ μεγαλύτερη εμπειρία σε ευρωπαϊκά παιχνίδια και την κάτοχο του Europa League την σεζόν 2005, ΤΣΣΚΑ Μόσχας(CSKA Moscow). Έχοντας χάσει ο ΠΑΟΚ στην Τούμπα με 0-1, πήγαινε με ελάχιστες πιθανότητες πρόκρισης μέσα στην παγωμένη Ρωσία απλά και μόνο ελπίζοντας σε ένα θαύμα.

Στους -20 βαθμούς Κελσίου λοιπόν ο ΠΑΟΚ άγγιξε το θαύμα, έπαιξε ένα εκπληκτικό πρώτο ημίχρονο, έχασε απίστευτες ευκαιρίες και τελικά ευτύχησε να προηγηθεί στο 67' με το γκόλ του Μουσλίμοβιτς.

Σαν να μην έφτανε αυτό, το παιχνίδι συνεχίστηκε με μοναδικό πρωταγωνιστή τον ΠΑΟΚ, και την πολύπαθη ομάδα των εκατομμυρίων σε ρόλο κομπάρσου. Όλα έδειχναν ότι πιο εύκολα θα φτάναμε στο 0-2 και στην πρόκριση του ΠΑΟΚ παρά στο 1-1 και την πρόκριση των Ρώσων. 

Αλλά μπάλα είναι και..... γυρίζει στο 80' οι Ρώσοι κέρδισαν πέναλτυ, το απέκρουσε ο τερματοφύλακας του ΠΑΟΚ η μπάλα χτύπησε βασανιστικά στο δοκάρι και ήρθε ο συνονόματος Ρώσος Ignashevich να στείλει την μπάλα στα δίχτυα και εμένα στο ψυχιατρείο.

Άρχισαν λοιπόν όλοι να μου φταίνε. Ο Λίνο και τα τρελά κοτσιδάκια του, ο Τσουκαλάς και η περίεργη μύτη του, ο Σαλπιγγίδης και τα τετ α τετ που έχασε, ο σκόρερ Μουσλίμοβιτς και το γεγονός ότι σκόραρε ξανά και θα αναγκαστώ να τον βλέπω καιρό ακόμα να σέρνεται μπροστά, το "ταγάριιι"... και άλλοι πολλοί.

Μετά από κάποια λεπτά και με το που τελείωσε ο αγώνας κατάλαβα ότι η γκρίνια μου δεν μπορούσε να εξωτερικευτεί σωστά. Ότι και να έλεγα φαινόταν και σε εμένα τον ίδιο παράλογο. Η ομάδα έκανε ένα τέλειο παιχνίδι και αν μην τι άλλο δεν μπορείς να κράξεις και να χρεώσεις τον αποκλεισμό σε κανέναν για ένα δύο μικρολάθη. "Πφφφ".. ξεφύσηξα. "Και εγώ τώρα ποιον θα βρίζω;" "σε ποιον θα βγάλω το άχτι μου;;;" έφτασα σε αδιέξοδο. "ΦΑΕ ΡΕ ΠΑΟΚ ΕΞΙ ΓΚΟΛ ΝΑ ΕΧΩ ΝΑ ΒΡΙΣΩ ΚΟΣΜΟ..."  ήταν η τελευταία μου δήλωση.

Όλοι στον "Δικέφαλο" έδειξαν ότι έχουν άντερα και μαζί με την ήττα της περασμένης Πέμπτης έβαλαν στην άκρη και τον κάκιστο καιρό. Άντρες με τα όλα τους. Αν ο Σαλπιγγίδης ήταν πιο προσεκτικός για να κάνει το 0-2 και να σφραγίσει την πρόκριση, αν η μπάλα έκανε το χατήρι στον Κρέσιτς όταν απέκρουσε το πέναλτι του Λοβ, αν, αν, αν. Ναι, με τα "αν" δεν έχουμε πραγματικότητα παρά μόνο υποθέσεις.
Πραγματικότητα σκληρή είναι ότι ο ΠΑΟΚ αποκλείστηκε. Πραγματικότητα επίσης είναι ότι αυτός ο ΠΑΟΚ έκανε όλους να συγκινηθούν για την προσπάθεια που κατάβαλε. Αυτός ο ΠΑΟΚ έγραψε ιστορία φέτος στην Ευρώπη. Όρθιος και αήττητος σε Άμστερνταμ, Πόλη, Μπριζ, Ζάγκρεμπ και τώρα στη Μόσχα έχει να λέει ότι έχασε μόνο στο Βιγιαρεάλ.

Δεν είναι σώνει και καλά μεγάλη μόνον η ομάδα που κατέκτησε μερικούς εγχώριους τίτλους ή που συμπλήρωσε τυπικές διεθνείς παρουσίες αλλά ουσιαστικά γίνεται ρεντίκολο στην Ευρώπη.
Μεγάλη είναι και η ομάδα που μάζεψε πολύτιμους βαθμούς για την φουκαριάρα την Ελλάδα(ΠΑΟΚ, Άρης). Μεγάλη είναι και η ομάδα που, μπορεί να έχει να πληρώσει πέντε μήνες τους ποδοσφαιριστές της, αλλά, αντιμετωπίζει την ζάμπλουτη ΤΣΣΚΑ και την κοιτάζει κατάματα. 

Για μας, ο ΠΑΟΚ δεν είναι απλά μία ομάδα. Ο ΠΑΟΚ για εμάς έχει επίπτωση σε όλη μας την ζωή. ΠΑΟΚ σημαίνει Περηφάνια, σημαίνει Αντίσταση, σημαίνει Όνειρο, σημαίνει Κατάκτηση.

Αν μην τι άλλο πιστέυω πώς το βράδυ της τρίτης 22 του Φλεβάρη όλοι μας ανεξαρτήτως χρωμάτων και οπαδισμού, για 2 ωρίτσες γίναμε ΠΑΟΚ.

...αυτό μου φέρνει τρόμο

Πάει κι αυτό, τελείωσε! Το μαρτύριό μας και για την ποδοσφαιρική μας season 2010-2011 τελείωσε και ένας ακόμα κύκλος έκλεισε.., έτσι όπως κλείνει συνήθως βέβαια αλλά με την διαφορά ότι φέτος έκανε λίγο μεγαλύτερο ΜΠΑΜ. Μεγαλύτερο για διάφορους λόγους...με σημαντικότερο το γεγονός ότι το φετινό "θύμα" είναι ο περσινός "θύτης" και όπως και να το κάνουμε ο ήχος της πτώσης του τράβηξε τα βλέματα όλης της ποδοσφαιρικής, αλλά και όχι μόνο, Ελλάδας...αλλά και Ευρώπης. Βλέπετε αυτήν την φορά η "δυσοσμία" του ελληνικού αθλητισμού ήταν τόσο μεγάλη που πέρασε τα σύνορα και έφτασε σε χώρες όπως η Αγγλία, η Γερμανία αλλά πολύ περισσότερο στην Γαλλία.
Όποιος είχε την τύχη ή την ατυχία να παρακολουθήσει χθες το πολυδιαφημιζόμενο από την κρατική τηλεόραση "ντέρμπυ των αιωνίων" μεταξύ των ομάδων του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκου ξέρει πολύ καλά σε τι αναφέρομαι. Η τριτοκοσμική εικόνα αυτού του ντέρμπι είναι απλά η κορωνίδα του ποδοσφαίρου που μας αξίζει. Τριτοκοσμικές εικόνες, καπνογόνα, κραυγές, βρισιές, ξύλο αλλά την τελευταία λέξη την είπε πάλι ο υπόκοσμος του ποδοσφαίρου, δικαιολογόντας το γιατί βρισκόμαστε σε τέτοια κατάντια. Διαιτητικά λάθη που  απλά δεν γίνεται να είναι απλά λάθη αλλά το κυριότερο οι δηλώσεις του προέδρου του Ολυμπιακού κ. Μαρινάκη που όχι απλά υποτιμά την κρίση μου ως φίλαθλο αλλά και την νοημοσύνη μου ως άνθρωπο.
Ένας άνθρωπος  που μόλις το καλοκαίρι ανέλαβε τα ινία Ολυμπιακού και έχει καταφέρει να δείξει σε όλους μας πόσο μέσα στα πραγματα είναι, πέρνοντας με την μία την προεδρία της διοργανώτριας αρχής του πρωταθλήματος, διώχνοντας όποιον δεν συμβάδιζε στα σχέδια του, αλλά και δημιουργώντας φανερές συμμαχίες με ομάδες μικρότερου βεληνικους. Αυτός ο οποίος χρέωσε τη χώρα με ένα εκατομμύριο ευρώ για να έρθει στην Θεσσαλονίκη η αποστολή του Ολυμπιακού για να παίξει σε άδειο γήπεδο με την ομάδα του ΠΑΟΚ, αναγκάζοντας την ελληνική αστυνομία να ανδρώσει και να απογειώσει ακόμα και ελικόπτερο απλά και μόνο για να κάνει επίδειξη ισχύος. Την ίδια στιγμή που ένα κοριτσάκι 6 ετών από έλλειψη ελικοπτέρου, δεν μεταφέρθηκε έγκαιρα σε κάποιο μεγάλο νοσοκομείο και "έσβησε" σε ένα από τα νησιά της Ελλάδας.
Απλά μας απέδειξε και με τα χθεσινά γεγονότα ότι στην χώρα μας δεν "νικά" και δεν πάει μπροστά ο καλύτερος αλλά αυτός με τις καλύτερες άκρες. Αυτοί οι οποίοι δεν έχουν πρόβλημα να παίξουνε με τα ανθρώπινα συναισθήματα και με τις ανθρώπινες ψυχές. Για μένα προσωπικά αυτοί που παίζουνε με τα ανθρώπινα συναισθήματα, με τις ανθρώπινες ψυχές, που στον βωμό του κομπλεξισμού και των συσσωρευμένων απωθυμένων τους δε λογαριάζουνε τίποτα είναι πραγματικά η μόνη κατηγορία ανθρώπων που μπορω να πω πως μισώ, γιατί την κακία που μαυρίζει τη δική τους προσωπικότητα, τείνουνε να την μεταδώσουνε κι αλλού.
Βασικά είναι λάθος...ναι είναι το πιο μεγάλο λάθος που μπορούμε να κάνουμε βάζοντας την λέξη αθλητισμός απλά ξεχνόντας ότι αυτή η κατάσταση, αυτή η "δυσοσμία", αυτή η "αρρώστια" πλήττει όλη την χώρα, σε όλους τους τομείς της. Μην ξεχνάμε ότι ο αθλητισμός είναι καθρέφτης του πολιτισμού μας και επηρεάζει και την εικόνα μας στον υπόλοιπο κόσμο. Αν αποδεχτούμε ότι αυτός είναι ο αθλητισμός μας είναι σαν να αποδεχόμαστε ότι αυτός είναι ο πολιτισμός μας. Και επειδή ο πολιτισμός είναι ότι σημαντικότερο έχει κάθε χώρα, και ειδικά η δική μας, αποδεχόμαστε με λίγα λόγια ότι έτσι λειτουργεί η χώρα μας. Και σας ρωτώ θα το αποδεχτούμε έτσι απλά ;;;
Δεν προϋποθέτει λοιπόν να είσαι γνώστης ή φίλαθλος του ποδοσφαίρου για να τρομάξεις. Όταν βλέπεις στο Καραϊσκάκης του 2011, να ισχύουν νόμοι και κανόνες δικτακτορίκών και φασιστικών καθεστώτων που μας γυρνάνε χρόνια πίσω. Δεν χρειάζεται να είσαι καν λάτρης του ποδοσφαίρου για να νιώσεις τον πόνο. Το θέαμα, ενός βιασμού, είναι από μόνο του αποκρουστικό.
 Τα συναισθήματα μου είναι κάπως μπερδεμένα αυτήν την στιγμή...ανυσυχώ για το μέλλον..όχι απλά του ελληνικού αθλητισμού αλλά της Ελλάδας γενικά... το μόνο πράγμα που μου έρχεται αυτήν την στιγμή στο μυαλό και μπορώ να πω είναι ότι ακριβώς είχε γράψει ο Καββαδίας: «Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο»