Μιας και την φετινή Ανάσταση την πέρασα αρκετά ήσυχα στον εξωτικό Κεχρόκαμπο, (τράβα ψάξε τώρα να δεις που είναι αυτό..) παρέα με παπάκια, κοτούλες, προβατάκια αλλά και παρέα με ένα αρνάκι το οποίο δεν είχε την τύχη των προηγούμενων, και επειδή ήθελα να γράψω ένα άρθρο για το πως περνάω συνήθως την Ανάσταση, θα σας εξιστορίσω την περσινή η οποία είναι και πιο...χμμμ...πιο old time classics ρε παιδί μου, στο όχι και τόσο εξωτικό Κορδελιό Θεσσαλονίκης. Όποιος δεν γνωρίζει το Κορδελιό, σημαίνει ότι δεν έχει ιδέα από ghetto, μαφίες και οτιδήποτε τέλος πάντων συνδέεται με ουσίες και οινοπνεύματα, άρα την στιγμή που διαβάζει το άρθρο δεν είναι ούτε πιωμένος, ούτε μαστουρωμένος...αυτό είναι πρακτικά αδύνατον, αφού ποιος νηφάλιος άνθρωπος θα διάβαζε άρθρο μου... δεν ξερω, οπότε συνεχίζω ακάθεκτος την ιστοριούλα μου.
Λοιπόν αρχικά να τονίσω πως υπάρχουν 2 τύποι χριστιανών. Αυτοί που πάνε στην εκκλησία το Πάσχα, και αυτοί που δεν πάνε. Η πρώτη κατηγορία χωρίζεται σε 2 μικρότερες. Σε αυτούς δηλαδή που πάνε από τις 23:00 και σε αυτούς που πάνε στις 23:40. Εγώ ανήκω στην 2η. Όπως κάθε χρόνο, έτσι λοιπόν και τότε, πήγα στην εκκλησία.
Η ώρα ήταν 23:25, και μια φωνή σπάει το φράγμα των ακουστικών που ήταν όμορφα τοποθετημένα στα υπέροχα και καλοσχηματισμένα αυτιά μου, διαπερνά το "Blackened" των "Metallica", (πάντα μέσα στο κλίμα της μέρας) και ακούω ένα "ΙΓΝΑΤΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ ΕΙΣΑΙ ΕΤΟΙΜΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣ?". Ο χρόνος είχε αρχίσει να μετράει αντίστροφα. Είχα περίπου 9 βήματα χρόνο, δηλαδή τον χρόνο που θα χρειαζόταν η μητέρα μου να έρθει από την κρεβατοκάμαρα στο δωμάτιό μου, να ντυθώ και να πω "εσάς περιμένω τόση ώρα!". Ε λοιπόν, σαν γαμάτος που είμαι, και όπως όλοι περιμένατε..... ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ. Μόλις είχα πατήσει το "PLAY" στην κασέτα "ΠΑΛΙ ΘΑ ΑΡΓΗΣΟΥΜΕ, ΕΣΕΝΑ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ?" "ΤΟΣΗ ΩΡΑ ΣΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΚΑΘΕΣΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ....", ευτυχώς η κασέτα ακουγόταν όλο κ λιγότερο καθώς η μάνα μου απομακρυνόταν.
Στο τέλος άκουγα ένα "μπουρ μπουρ μπλα μπλα μπλα". Για να μην τα πολυλογώ, μέχρι τις 23:40 ήμουν ΗΔΗ έτοιμος και είχαμε ήδη ξεκινήσει. Όταν βγήκαμε στο δρόμο, είδα στρατιές κόσμου να κατευθύνονται προς την εκκλησία. Όλοι ντυμένοι με τα καλά τους, τα αγοράκια με τα πουκάμισα και τα σακάκια, και τα κοριτσάκια με τις μίνι φουστίτσες και τις μπότες. Το ίδιο και κάτι κωλόγριες. Με τις μίνι φουστίτσες και τις μπότες. Κάτι τέτοια με φέρνουν στα όρια μου αλλά συγκρατήθηκα λόγω μέρας.... τι να κάνουμε?
Φτάσαμε λοιπόν στην εκκλησία. Μη φανταστείτε ότι την πλησιάσαμε και πολύ, απλά στηθήκαμε κάπου απ' όπου φαινόταν καλά. Όλοι περίμεναν πότε θα πάει επιτέλους 12 να φάνε αυτή τη μαγειρίτσα, γιατί ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ, όλοι νηστεύανε. Και τις 40 μέρες. Άντε καλά μόνο την Μεγάλη Εβδομάδα.... Άντε μωρέ καλά μόνο το Μ. Σάββατο. Η προσπάθεια μετράει. Συναντήσαμε και χαιρετίσαμε ΜΟΝΟ όσους θέλαμε να συναντήσουμε και να χαιρετίσουμε. Τους υπόλοιπους κάναμε πως δεν τους είδαμε, ξέρετε, με το κλασσικό ύφος "ψάχνω-κάποιον-και-δεν-σε-βλέπω".
23:55. Συμβαίνει το ΘΑΥΜΑ! Ενώ η εκκλησία είναι από την πάνω μεριά του δρόμου, ΤΟ ΠΑΝΑΓΙΟ ΦΩΣ ΞΕΚΙΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΩ ΜΕΡΙΑ! ΘΑΥΜΑ ΘΑΥΜΑ! Βρήκαμε τον αναπτήρα που παράγει το Άγιο Φως!!!! Γιατί ΕΤΣΙ μας αρέσει! Ντιν-Ντον Ντιν-Ντον, πήγε 12 !!! Τα βεγγαλικά φωτίζουν τον ουρανό, και για άλλη μια φορά εκδηλώνουμε το τσίρκο που κρύβουμε μέσα μας. Πετάμε δυναμιτάκια, φωτοβολίδες, κροτίδες, πυροτεχνήματα, κέρματα και ότι άλλο μπορεί να κάνει θόρυβο.
Και εκεί αρχίζουν τα μάτσα-μούτσα. Ξαφνικά, ακούγεται ένα ΜΠΑΜ σαν να ανατινάχτηκε ολόκληρη οικοδομή. 18 άτομα τρόμαξαν. 82% αυτών ήταν γυναίκες.. Συνεχίζονται τα μάτσα-μούτσα, και 3 λεπτά αργότερα, ένα 2ο ΜΠΑΜ, πιο δυνατό από το 1ο, συγκλονίζει την μικρή μας κοινότητα. Είναι ο γείτονας που καθαρίζει το υπόγειό του από τα βεγγαλικά που ξέμειναν από το περσινό Πάσχα. Αυτή τη φορά, 39 άτομα τρόμαξαν. Το 58% αυτών ήταν γυναίκες. Αρχίζουν τα βρισίδια.
Εκεί, μέσα στον πανικό, συνάντησα και έναν φίλο μου που ήταν φαντάρος και μου λέει :
"Ρε μαλάκα, απολύθηκα!"
Και τον ρωτάω γεμάτος απορία :
"Γιατί ? Τι μαλακία έκανες πάλι?"
Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ακούγεται μια μεγάλη αντροπαρέα να γελάει και να σχολιάζει το πως χέστηκαν πάνω τους κάτι κοπέλες την ώρα που έσκαγαν οι μεγάλες κροτίδες. ΜΠΑΜ. 3η κροτίδα. 48 άτομα χέστηκαν πάνω τους. Όλοι άντρες.
Η ώρα έχει πάει 00:10, και ο χώρος της εκκλησίας ήταν σχεδόν άδειος. Έτσι και εμείς, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Ένα ελαφρύ αεράκι παρέσερνε τα πεταμένα στους δρόμους κόκκινα τσόφλια των αυγών σαν ροδοπέταλα σε λιβάδι. Στο βάθος οι λαμπάδες φαίνονταν σαν πυγολαμπίδες που πετούσαν στον δροσερό αέρα της άνοιξης (μη το ψάχνετε, είμαι γεννημένος ποιητής).
Λοιπόν αρχικά να τονίσω πως υπάρχουν 2 τύποι χριστιανών. Αυτοί που πάνε στην εκκλησία το Πάσχα, και αυτοί που δεν πάνε. Η πρώτη κατηγορία χωρίζεται σε 2 μικρότερες. Σε αυτούς δηλαδή που πάνε από τις 23:00 και σε αυτούς που πάνε στις 23:40. Εγώ ανήκω στην 2η. Όπως κάθε χρόνο, έτσι λοιπόν και τότε, πήγα στην εκκλησία.
Η ώρα ήταν 23:25, και μια φωνή σπάει το φράγμα των ακουστικών που ήταν όμορφα τοποθετημένα στα υπέροχα και καλοσχηματισμένα αυτιά μου, διαπερνά το "Blackened" των "Metallica", (πάντα μέσα στο κλίμα της μέρας) και ακούω ένα "ΙΓΝΑΤΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ ΕΙΣΑΙ ΕΤΟΙΜΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣ?". Ο χρόνος είχε αρχίσει να μετράει αντίστροφα. Είχα περίπου 9 βήματα χρόνο, δηλαδή τον χρόνο που θα χρειαζόταν η μητέρα μου να έρθει από την κρεβατοκάμαρα στο δωμάτιό μου, να ντυθώ και να πω "εσάς περιμένω τόση ώρα!". Ε λοιπόν, σαν γαμάτος που είμαι, και όπως όλοι περιμένατε..... ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ. Μόλις είχα πατήσει το "PLAY" στην κασέτα "ΠΑΛΙ ΘΑ ΑΡΓΗΣΟΥΜΕ, ΕΣΕΝΑ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ?" "ΤΟΣΗ ΩΡΑ ΣΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΚΑΘΕΣΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ....", ευτυχώς η κασέτα ακουγόταν όλο κ λιγότερο καθώς η μάνα μου απομακρυνόταν.
Στο τέλος άκουγα ένα "μπουρ μπουρ μπλα μπλα μπλα". Για να μην τα πολυλογώ, μέχρι τις 23:40 ήμουν ΗΔΗ έτοιμος και είχαμε ήδη ξεκινήσει. Όταν βγήκαμε στο δρόμο, είδα στρατιές κόσμου να κατευθύνονται προς την εκκλησία. Όλοι ντυμένοι με τα καλά τους, τα αγοράκια με τα πουκάμισα και τα σακάκια, και τα κοριτσάκια με τις μίνι φουστίτσες και τις μπότες. Το ίδιο και κάτι κωλόγριες. Με τις μίνι φουστίτσες και τις μπότες. Κάτι τέτοια με φέρνουν στα όρια μου αλλά συγκρατήθηκα λόγω μέρας.... τι να κάνουμε?
Φτάσαμε λοιπόν στην εκκλησία. Μη φανταστείτε ότι την πλησιάσαμε και πολύ, απλά στηθήκαμε κάπου απ' όπου φαινόταν καλά. Όλοι περίμεναν πότε θα πάει επιτέλους 12 να φάνε αυτή τη μαγειρίτσα, γιατί ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ, όλοι νηστεύανε. Και τις 40 μέρες. Άντε καλά μόνο την Μεγάλη Εβδομάδα.... Άντε μωρέ καλά μόνο το Μ. Σάββατο. Η προσπάθεια μετράει. Συναντήσαμε και χαιρετίσαμε ΜΟΝΟ όσους θέλαμε να συναντήσουμε και να χαιρετίσουμε. Τους υπόλοιπους κάναμε πως δεν τους είδαμε, ξέρετε, με το κλασσικό ύφος "ψάχνω-κάποιον-και-δεν-σε-βλέπω".
23:55. Συμβαίνει το ΘΑΥΜΑ! Ενώ η εκκλησία είναι από την πάνω μεριά του δρόμου, ΤΟ ΠΑΝΑΓΙΟ ΦΩΣ ΞΕΚΙΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΩ ΜΕΡΙΑ! ΘΑΥΜΑ ΘΑΥΜΑ! Βρήκαμε τον αναπτήρα που παράγει το Άγιο Φως!!!! Γιατί ΕΤΣΙ μας αρέσει! Ντιν-Ντον Ντιν-Ντον, πήγε 12 !!! Τα βεγγαλικά φωτίζουν τον ουρανό, και για άλλη μια φορά εκδηλώνουμε το τσίρκο που κρύβουμε μέσα μας. Πετάμε δυναμιτάκια, φωτοβολίδες, κροτίδες, πυροτεχνήματα, κέρματα και ότι άλλο μπορεί να κάνει θόρυβο.
Και εκεί αρχίζουν τα μάτσα-μούτσα. Ξαφνικά, ακούγεται ένα ΜΠΑΜ σαν να ανατινάχτηκε ολόκληρη οικοδομή. 18 άτομα τρόμαξαν. 82% αυτών ήταν γυναίκες.. Συνεχίζονται τα μάτσα-μούτσα, και 3 λεπτά αργότερα, ένα 2ο ΜΠΑΜ, πιο δυνατό από το 1ο, συγκλονίζει την μικρή μας κοινότητα. Είναι ο γείτονας που καθαρίζει το υπόγειό του από τα βεγγαλικά που ξέμειναν από το περσινό Πάσχα. Αυτή τη φορά, 39 άτομα τρόμαξαν. Το 58% αυτών ήταν γυναίκες. Αρχίζουν τα βρισίδια.
Εκεί, μέσα στον πανικό, συνάντησα και έναν φίλο μου που ήταν φαντάρος και μου λέει :
"Ρε μαλάκα, απολύθηκα!"
Και τον ρωτάω γεμάτος απορία :
"Γιατί ? Τι μαλακία έκανες πάλι?"
Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ακούγεται μια μεγάλη αντροπαρέα να γελάει και να σχολιάζει το πως χέστηκαν πάνω τους κάτι κοπέλες την ώρα που έσκαγαν οι μεγάλες κροτίδες. ΜΠΑΜ. 3η κροτίδα. 48 άτομα χέστηκαν πάνω τους. Όλοι άντρες.
Η ώρα έχει πάει 00:10, και ο χώρος της εκκλησίας ήταν σχεδόν άδειος. Έτσι και εμείς, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Ένα ελαφρύ αεράκι παρέσερνε τα πεταμένα στους δρόμους κόκκινα τσόφλια των αυγών σαν ροδοπέταλα σε λιβάδι. Στο βάθος οι λαμπάδες φαίνονταν σαν πυγολαμπίδες που πετούσαν στον δροσερό αέρα της άνοιξης (μη το ψάχνετε, είμαι γεννημένος ποιητής).
