Δευτέρα 10 Οκτωβρίου
Ώρα: 5:50 μμ.
Τόπος: ΑΤΕΙ Θεσσαλονίκης
Ήρωας: Η (ε)αυτού Εξοχότης.....ΕΓΩ (δεν κατάλαβα μόνο ο Τσάκας μπορεί να το χρησιμοποιεί για τον εαυτό του...)
Μόλις έχω φτάσει στα ΤΕΙ στην Σίνδο Θεσσαλονίκης όπου σπουδάζω. Σουρούπωνε. Ίσως έφταιγε και ο καιρός, δεν ξέρω. Ασυνήθιστο κρύο και συννεφιά για την εποχή. Μπαίνω άτσαλα στο χώρο του προαυλίου διότι η πόρτα για την προσέλευση των οχημάτων είναι μισάνοιχτη, βέβαια η σύγκριση μιας τέτοιας πόρτας με το Micra μου είναι σαν την σύγκριση της κοιλιάς του Θεόδωρου Πάγκαλου με το πουλάκι του (το πουλάκι το προφέρω με παχύ Π και Λ, ακριβώς όπως το λέει η Ρένια Λουιζίδου στην Πολίτικη κουζίνα, αν ενδιαφέρεται κάποιος....εγώ το είπα πάντως...δεν το σβήνω τώρα...το έγραψα..πάει τελείωσε..), και εννοείται πως δεν υπήρξε θέμα στο αν χωρέσω ή όχι.
Μόλις παίρνω την πρώτη στροφή, εκεί όπου συνήθως έβλεπα ένα χαμό από αυτοκίνητα κάθε μέρα που πήγαινα στην σχολή, τώρα δεν υπάρχει τίποτα, μόνο κάτι "ερείπια"και χώματα γιατί κάτι φτιάχνανε στο υποτιθέμενο πεζοδρόμιο που έχουμε εκεί. Μάλλον το μικραίνανε πάλι. Τί να μικρύνουν δηλαδή που σε λίγο οι πεζοί που θα διέρχονται από το σημείο θα πρέπει να είναι ολυμπιονίκες στην δοκό ισορροπίας για να το χρησιμοποιήσουν, αλλά εντάξει δεν τους φοβάμε...είμαστε αθλητικά παιδιά εκεί στα ΤΕΙ. Τέλος πάντων για να μην μακρηγορώ φτάνω στο πάρκινγκ που είναι δίπλα στην γραμματεία, (εκεί και αν γίνεται κανονικά χαμός) και βλέπω μια απέραντη ανοιχτοσιά. Κάτι μου βρωμάει, κάτι μου ξινίζει αλλά λέω "ποτέ δεν ξέρεις, 6 η ώρα στο ΤΕΙ λίγα μαθήματα πρέπει να γίνονται". Παρκάρω στην θέση ακριβώς δίπλα στις αίθουσες διδασκαλίας της λογιστικής και γεμάτος ικανοποίηση κατευθύνομαι προς την σχολή.
Υπάρχει μια πόρτα στο πίσω μέρος της σχολής όπου συνήθως την χρησιμοποιούν τα άτομα που δεν θέλουν να τραβήξουν την προσοχή των κομμάτων γιατί εκτός ότι σε βγάζει από την υποχρέωση να πεις "όχι δεν θέλω να πάμε για καφέ, πρίχτη", σε οδηγεί πιο γρήγορα στις αίθουσες διδασκαλίας της λογιστικής. Αυτή ήταν η πρώτη πόρτα που είδα μπροστά μου, και αυτήν χρησιμοποίησα αφού όπως είπα είχε απίστευτο κρύο και εκείνη την στιγμή είχε έναν αέρα που τον ένιωθαν και τα 200 κόκαλα του σώματός μου (χα.. γνώσεις ε? είδατε? πείτε το είστε εντυπωσιασμένοι). Μπουκάρω με φόρα και κατευθείαν μου κόβεται, αφού σε έναν μακρύ σχετικά διάδρομο δεν υπάρχει ψυχή. Πηγαίνω σιγά σιγά εκεί όπου θυμόμουν ότι είχαμε μάθημα και δεν είναι κανείς, προσπαθώ να ανοίξω την πόρτα, κλειδωμένη. Κοιτάω εκείνη την στιγμή το κινητό μου, 6:01 η ώρα. "Και τώρα τί κάνουμε? Μπας και ήρθα σε λάθος αίθουσα", σκέφτηκα. "Θα πάρω τον Βασίλη και θα μου πει". Όλα τα ξέρει ο Βασίλης.
Ενώ λοιπόν τον παίρνω... τηλέφωνο εννοείται, κατευθύνομαι προς τη γραμματεία της σχολής και εκεί είναι που με πιάνει ένα ρίγος. Όλες οι πόρτες είναι ανοιχτές και ένας τρομερός αέρας σφυρίζει σε όλο τον διάδρομο. Οι αφίσες της ΔΑΠ πάνε και έρχονται στο τοίχο κάνοντας έναν άκρως ανατριχιαστικό θόρυβο. Εντομεταξύ οι αφίσες της ΔΑΠ είναι δύο μεγάλα ανοιχτά στόματα που φωνάζουν...τελείως φρίκη εκείνη την στιγμή, αλλά και γενικά. Τουτ-τουτ. Ακόμα καλεί. "Τι κάνει τόση ώρα. Σηκωσέ το βασίλη, σήκωσ'το άντε". Ξαφνικά η γραμμή κλείνει. Η καρδία μου παθαίνει ένα μικροσόκ αλλά συνέρχομαι. Έφτασα στην γραμματεία. Ψάχνω να βρω το μάθημά μου. Δεν θυμάμαι πως το λένε. Πρώτη φορά πήγαινα έτσι κι αλλιώς, δεν είμαι υποχρεωμένος να το ξέρω...σιγά...καλά είμαι λίγο τραγικός...καλαααά μωρέ πολύ, πως κάνετε έτσι?
Και ξαφνικά, "is that my phone? tatatata tatatata tararararaaa...". "Ναιιι αυτό είναι το κινητό μου. Έχω σήμα, δεν είμαι νεκρός", αυτά σκεφτόμουν ενώ απαντούσα στην κλήση του βασίλη. Μου είπε με λίγα λόγια το όνομα του μαθήματος, για το οποίο δεν ήταν σίγουρος, (Thanks God, i 'm not alone..) αλλά και το που γίνεται το μάθημα. "Αίθουσα 119 ή 117 στους υπολογιστές" μου είπε. "Δίπλα-δίπλα είναι"σκέφτηκα, και το κλείσαμε βιαστικά γιατί μιλούσε και στην άλλη γραμμή.
Τα εργαστήρια με τους υπολογιστές είναι στο κεντρικό κτήριο των ΤΕΙ, το οποίο δεν απέχει πολύ από το κτήριο της ΣΔΟ όπου βρισκόμουν. Κοιτάω ξανά το κινητό μου πριν το βάλω ξανά στην ζακέτα μου. 6:07 η ώρα. "Γρήγορα έχω αργήσει" σκέφτηκα και έτρεξα έξω από το κτήριο της ΣΔΟ. Έτρεξα στον διάδρομο με το συντριβάνι που έχουμε στα ΤΕΙ, και γρήγορα-γρήγορα μπήκα στο κεντρικό κτήριο από την πάντα ορθάνοιχτη πόρτα.
Ενώ διέσχιζα βιαστικά έναν μικρό διάδρομο ο οποίος οδηγεί στον τεράστιο κεντρικό διάδρομο που χρησιμοποιούν όλα τα τμήματα των ΤΕΙ, διαπίστωσα ότι δεν έχω συναντήσει ούτε έναν άνθρωπο όλη αυτήν την ώρα που βολοδέρνω από 'δω και από κει. Και ξαφνικά, έφτασα. Κάπου στην μέση του κεντρικού διαδρόμου. Αριστερά και δεξιά εκτείνεται ένας διάδρομος όπου ούτε από την μία ούτε από την άλλη μπορείς να δεις καθαρά που σταματάει. Δεν υπάρχει ψυχή. Τίποτα. Δεν μιλάω για φοιτητή, αλλά για οποιονδήποτε. Δεν υπάρχει κανείς. Ο αέρας πάλι μπαίνει απο τις ανοιχτές πόρτες που υπάρχουν κατά μήκος του διαδρόμου και δημιουργεί αυτήν την φορά έναν ακόμα πιο τρομακτικό θόρυβο.
Βρίσκω κουράγιο, στριβω δεξιά, φτάνω στις πρώτες σκάλες. ΑΙΘΟΥΣΕΣ 100-121 γράφει μια μικρή σχετικά πινακίδα. Ανεβαίνω τις σκάλες.
1ος όροφος. Στρίβω δεξιά από το πλατύσκαλο και πάλι διάδρομος. Πολύ στενός, σκοτεινός και με συνεχόμενες πόρτες αριστερά και δεξιά του. Προχωράω αργά και προσεκτικά. Έτοιμος σε περίπτωση που πεταχτεί τίποτα από καμία πόρτα να το αντιμετωπίσω με τις κινήσεις νίντζα που δεν ξέρω, αλλά όλοι κρύβουμε έναν τέτοιο νίντζα μέσα μας σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις. Δεν υπάρχει αίθουσα 117 ή 119 εκεί. Με το ίδιο βήμα λοιπόν και το ίδιο βλέμα "θα σε σκοτώσω άτιμο ζόμπι, σε έχω καταλάβει, ξέρω ότι είσαι εδώ και είμαι έτοιμος", φεύγω από τον πρώτο όροφο και πηγαίνω στον δεύτερο.
2ος όροφος. Ίδιος διάδρομος με αυτόν του πρώτου, μόνο που εδώ έχει και μια πόρτα που βγάζει σε έναν χώρο που μοιάζει με τουαλέτες. Υπάρχει μια φήμη στα ΤΕΙ ότι τελικά όντως είναι τουαλέτες. Την προσπερνάω λοιπόν και πάω στην αίθουσα 117. Κλειδωμένη. Πάω στην 119. Κι αυτή κλειδωμένη. "Τώρα ή έχω έρθει τζάμπα και έχει καμιά απεργία, ή τίποτα τέτοιο στα ΤΕΙ, ή πραγματικά από στιγμή σε στιγμή θα βγουν τα ζόμπι και θα είμαι μάρτυρας στην αρχή της αποκάλυψης" σκέφτηκα.
Κατεβαίνω βιαστικά τα σκαλία, και εκείνη την στιγμή ακούω φωνές από τον κεντρικό διάδρομο. Τώρα ή είναι φοιτητές που την έπαθαν σαν κι εμένα ή είναι τίποτα ζωντανοί-νεκροί και θα πρέπει να τρέξω μέχρι το Micra. Κατεβαίνω σιγά σιγά, σκίβω λίγο κοιτάω....και τι να δω? ήταν τελικά δύο από τα γνωστά ζόμπι που έχουμε στα ΤΕΙ (έχουμε και πολλά εκεί) και μιλούσαν για τα εργαστήρια που δεν ξεκίνησαν ακόμα και πότε θα προλάβουμε, και τέτοια.
Με ανακούφιση περπάτησα μέχρι το αυτοκίνητο μου. Μόνο του ανάμεσα σε πεσμένα φύλλα δέντρων, με περίμενε. Σκέφτηκα το πόσο γελοίος θα φαινόμουν αν με έβλεπε κάποιος όλη αυτήν την ώρα και γέλασα. Μπήκα μέσα, έβαλα μπρος, στο ραδιόφωνο έπαιζε το "time waits for noone" των Rolling Stones. "Time waits for noone, χμμ..ναι" σκέφτηκα, "time waits for noone and it won't wait for me, σίγουρα". Πήρα λοιπόν τον δρόμο του γυρισμού. Σιγοτραγούδησα, γέλασα με την όλη κατάσταση που είχα περάσει, μίλησα και στο τηλέφωνο ξανά με τον Βασίλη, αλλά το βλέμα δεν το έριξα ποτέ στα πίσω καθίσματα του Micra.
Ώρα: 5:50 μμ.
Τόπος: ΑΤΕΙ Θεσσαλονίκης
Ήρωας: Η (ε)αυτού Εξοχότης.....ΕΓΩ (δεν κατάλαβα μόνο ο Τσάκας μπορεί να το χρησιμοποιεί για τον εαυτό του...)
Μόλις έχω φτάσει στα ΤΕΙ στην Σίνδο Θεσσαλονίκης όπου σπουδάζω. Σουρούπωνε. Ίσως έφταιγε και ο καιρός, δεν ξέρω. Ασυνήθιστο κρύο και συννεφιά για την εποχή. Μπαίνω άτσαλα στο χώρο του προαυλίου διότι η πόρτα για την προσέλευση των οχημάτων είναι μισάνοιχτη, βέβαια η σύγκριση μιας τέτοιας πόρτας με το Micra μου είναι σαν την σύγκριση της κοιλιάς του Θεόδωρου Πάγκαλου με το πουλάκι του (το πουλάκι το προφέρω με παχύ Π και Λ, ακριβώς όπως το λέει η Ρένια Λουιζίδου στην Πολίτικη κουζίνα, αν ενδιαφέρεται κάποιος....εγώ το είπα πάντως...δεν το σβήνω τώρα...το έγραψα..πάει τελείωσε..), και εννοείται πως δεν υπήρξε θέμα στο αν χωρέσω ή όχι.
Μόλις παίρνω την πρώτη στροφή, εκεί όπου συνήθως έβλεπα ένα χαμό από αυτοκίνητα κάθε μέρα που πήγαινα στην σχολή, τώρα δεν υπάρχει τίποτα, μόνο κάτι "ερείπια"και χώματα γιατί κάτι φτιάχνανε στο υποτιθέμενο πεζοδρόμιο που έχουμε εκεί. Μάλλον το μικραίνανε πάλι. Τί να μικρύνουν δηλαδή που σε λίγο οι πεζοί που θα διέρχονται από το σημείο θα πρέπει να είναι ολυμπιονίκες στην δοκό ισορροπίας για να το χρησιμοποιήσουν, αλλά εντάξει δεν τους φοβάμε...είμαστε αθλητικά παιδιά εκεί στα ΤΕΙ. Τέλος πάντων για να μην μακρηγορώ φτάνω στο πάρκινγκ που είναι δίπλα στην γραμματεία, (εκεί και αν γίνεται κανονικά χαμός) και βλέπω μια απέραντη ανοιχτοσιά. Κάτι μου βρωμάει, κάτι μου ξινίζει αλλά λέω "ποτέ δεν ξέρεις, 6 η ώρα στο ΤΕΙ λίγα μαθήματα πρέπει να γίνονται". Παρκάρω στην θέση ακριβώς δίπλα στις αίθουσες διδασκαλίας της λογιστικής και γεμάτος ικανοποίηση κατευθύνομαι προς την σχολή.
Υπάρχει μια πόρτα στο πίσω μέρος της σχολής όπου συνήθως την χρησιμοποιούν τα άτομα που δεν θέλουν να τραβήξουν την προσοχή των κομμάτων γιατί εκτός ότι σε βγάζει από την υποχρέωση να πεις "όχι δεν θέλω να πάμε για καφέ, πρίχτη", σε οδηγεί πιο γρήγορα στις αίθουσες διδασκαλίας της λογιστικής. Αυτή ήταν η πρώτη πόρτα που είδα μπροστά μου, και αυτήν χρησιμοποίησα αφού όπως είπα είχε απίστευτο κρύο και εκείνη την στιγμή είχε έναν αέρα που τον ένιωθαν και τα 200 κόκαλα του σώματός μου (χα.. γνώσεις ε? είδατε? πείτε το είστε εντυπωσιασμένοι). Μπουκάρω με φόρα και κατευθείαν μου κόβεται, αφού σε έναν μακρύ σχετικά διάδρομο δεν υπάρχει ψυχή. Πηγαίνω σιγά σιγά εκεί όπου θυμόμουν ότι είχαμε μάθημα και δεν είναι κανείς, προσπαθώ να ανοίξω την πόρτα, κλειδωμένη. Κοιτάω εκείνη την στιγμή το κινητό μου, 6:01 η ώρα. "Και τώρα τί κάνουμε? Μπας και ήρθα σε λάθος αίθουσα", σκέφτηκα. "Θα πάρω τον Βασίλη και θα μου πει". Όλα τα ξέρει ο Βασίλης.
Ενώ λοιπόν τον παίρνω... τηλέφωνο εννοείται, κατευθύνομαι προς τη γραμματεία της σχολής και εκεί είναι που με πιάνει ένα ρίγος. Όλες οι πόρτες είναι ανοιχτές και ένας τρομερός αέρας σφυρίζει σε όλο τον διάδρομο. Οι αφίσες της ΔΑΠ πάνε και έρχονται στο τοίχο κάνοντας έναν άκρως ανατριχιαστικό θόρυβο. Εντομεταξύ οι αφίσες της ΔΑΠ είναι δύο μεγάλα ανοιχτά στόματα που φωνάζουν...τελείως φρίκη εκείνη την στιγμή, αλλά και γενικά. Τουτ-τουτ. Ακόμα καλεί. "Τι κάνει τόση ώρα. Σηκωσέ το βασίλη, σήκωσ'το άντε". Ξαφνικά η γραμμή κλείνει. Η καρδία μου παθαίνει ένα μικροσόκ αλλά συνέρχομαι. Έφτασα στην γραμματεία. Ψάχνω να βρω το μάθημά μου. Δεν θυμάμαι πως το λένε. Πρώτη φορά πήγαινα έτσι κι αλλιώς, δεν είμαι υποχρεωμένος να το ξέρω...σιγά...καλά είμαι λίγο τραγικός...καλαααά μωρέ πολύ, πως κάνετε έτσι?
Και ξαφνικά, "is that my phone? tatatata tatatata tararararaaa...". "Ναιιι αυτό είναι το κινητό μου. Έχω σήμα, δεν είμαι νεκρός", αυτά σκεφτόμουν ενώ απαντούσα στην κλήση του βασίλη. Μου είπε με λίγα λόγια το όνομα του μαθήματος, για το οποίο δεν ήταν σίγουρος, (Thanks God, i 'm not alone..) αλλά και το που γίνεται το μάθημα. "Αίθουσα 119 ή 117 στους υπολογιστές" μου είπε. "Δίπλα-δίπλα είναι"σκέφτηκα, και το κλείσαμε βιαστικά γιατί μιλούσε και στην άλλη γραμμή.
Τα εργαστήρια με τους υπολογιστές είναι στο κεντρικό κτήριο των ΤΕΙ, το οποίο δεν απέχει πολύ από το κτήριο της ΣΔΟ όπου βρισκόμουν. Κοιτάω ξανά το κινητό μου πριν το βάλω ξανά στην ζακέτα μου. 6:07 η ώρα. "Γρήγορα έχω αργήσει" σκέφτηκα και έτρεξα έξω από το κτήριο της ΣΔΟ. Έτρεξα στον διάδρομο με το συντριβάνι που έχουμε στα ΤΕΙ, και γρήγορα-γρήγορα μπήκα στο κεντρικό κτήριο από την πάντα ορθάνοιχτη πόρτα.
Ενώ διέσχιζα βιαστικά έναν μικρό διάδρομο ο οποίος οδηγεί στον τεράστιο κεντρικό διάδρομο που χρησιμοποιούν όλα τα τμήματα των ΤΕΙ, διαπίστωσα ότι δεν έχω συναντήσει ούτε έναν άνθρωπο όλη αυτήν την ώρα που βολοδέρνω από 'δω και από κει. Και ξαφνικά, έφτασα. Κάπου στην μέση του κεντρικού διαδρόμου. Αριστερά και δεξιά εκτείνεται ένας διάδρομος όπου ούτε από την μία ούτε από την άλλη μπορείς να δεις καθαρά που σταματάει. Δεν υπάρχει ψυχή. Τίποτα. Δεν μιλάω για φοιτητή, αλλά για οποιονδήποτε. Δεν υπάρχει κανείς. Ο αέρας πάλι μπαίνει απο τις ανοιχτές πόρτες που υπάρχουν κατά μήκος του διαδρόμου και δημιουργεί αυτήν την φορά έναν ακόμα πιο τρομακτικό θόρυβο.
Βρίσκω κουράγιο, στριβω δεξιά, φτάνω στις πρώτες σκάλες. ΑΙΘΟΥΣΕΣ 100-121 γράφει μια μικρή σχετικά πινακίδα. Ανεβαίνω τις σκάλες.
1ος όροφος. Στρίβω δεξιά από το πλατύσκαλο και πάλι διάδρομος. Πολύ στενός, σκοτεινός και με συνεχόμενες πόρτες αριστερά και δεξιά του. Προχωράω αργά και προσεκτικά. Έτοιμος σε περίπτωση που πεταχτεί τίποτα από καμία πόρτα να το αντιμετωπίσω με τις κινήσεις νίντζα που δεν ξέρω, αλλά όλοι κρύβουμε έναν τέτοιο νίντζα μέσα μας σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις. Δεν υπάρχει αίθουσα 117 ή 119 εκεί. Με το ίδιο βήμα λοιπόν και το ίδιο βλέμα "θα σε σκοτώσω άτιμο ζόμπι, σε έχω καταλάβει, ξέρω ότι είσαι εδώ και είμαι έτοιμος", φεύγω από τον πρώτο όροφο και πηγαίνω στον δεύτερο.
2ος όροφος. Ίδιος διάδρομος με αυτόν του πρώτου, μόνο που εδώ έχει και μια πόρτα που βγάζει σε έναν χώρο που μοιάζει με τουαλέτες. Υπάρχει μια φήμη στα ΤΕΙ ότι τελικά όντως είναι τουαλέτες. Την προσπερνάω λοιπόν και πάω στην αίθουσα 117. Κλειδωμένη. Πάω στην 119. Κι αυτή κλειδωμένη. "Τώρα ή έχω έρθει τζάμπα και έχει καμιά απεργία, ή τίποτα τέτοιο στα ΤΕΙ, ή πραγματικά από στιγμή σε στιγμή θα βγουν τα ζόμπι και θα είμαι μάρτυρας στην αρχή της αποκάλυψης" σκέφτηκα.
Κατεβαίνω βιαστικά τα σκαλία, και εκείνη την στιγμή ακούω φωνές από τον κεντρικό διάδρομο. Τώρα ή είναι φοιτητές που την έπαθαν σαν κι εμένα ή είναι τίποτα ζωντανοί-νεκροί και θα πρέπει να τρέξω μέχρι το Micra. Κατεβαίνω σιγά σιγά, σκίβω λίγο κοιτάω....και τι να δω? ήταν τελικά δύο από τα γνωστά ζόμπι που έχουμε στα ΤΕΙ (έχουμε και πολλά εκεί) και μιλούσαν για τα εργαστήρια που δεν ξεκίνησαν ακόμα και πότε θα προλάβουμε, και τέτοια.
Με ανακούφιση περπάτησα μέχρι το αυτοκίνητο μου. Μόνο του ανάμεσα σε πεσμένα φύλλα δέντρων, με περίμενε. Σκέφτηκα το πόσο γελοίος θα φαινόμουν αν με έβλεπε κάποιος όλη αυτήν την ώρα και γέλασα. Μπήκα μέσα, έβαλα μπρος, στο ραδιόφωνο έπαιζε το "time waits for noone" των Rolling Stones. "Time waits for noone, χμμ..ναι" σκέφτηκα, "time waits for noone and it won't wait for me, σίγουρα". Πήρα λοιπόν τον δρόμο του γυρισμού. Σιγοτραγούδησα, γέλασα με την όλη κατάσταση που είχα περάσει, μίλησα και στο τηλέφωνο ξανά με τον Βασίλη, αλλά το βλέμα δεν το έριξα ποτέ στα πίσω καθίσματα του Micra.
