Σκρολάροντας αμέριμνος τα νέα σε παγκόσμιο επίπεδο, γιατί είμαι και ανήσυχο πνεύμα τρομάρα μου, ξεπερνώντας με σχετικη ευκολία τις ειδήσεις από την Japan το μάτι μου έπεσε τελείως τυχαία (??) πάνω σε μια παγκόσμια γιορτή που ομολογώ δεν την ήξερα.
Χωρίς να έχει περάσει ακόμα ούτε μια εβδομάδα από τις 8 Μαρτίου. Τότε που έγινες δέκτης τουλάχιστον ενός «βρωμόχερου» από γνωστή, φίλη, κοπελιά, μητέρα, συμπεθέρα, επειδή ξέχασες να ευχηθείς για «τη μέρα της γυναίκας». Αντίστοιχη γιορτή για τον άνδρα δεν θυμάσαι να πέτυχες στο ημερολόγιο σου και η αίσθηση αδικίας μεγάλωνε.
Από μικρός θυμάσαι τις τύψεις που σε κυρίευαν κάπου το Μάη, αν καμιά φορά έπαιζες το χαρτζιλίκι σου στα ηλεκτρονικά και την επόμενη μέρα -εκτός από κάρτα- δεν προσέφερες και τριαντάφυλλο για τη «γιορτή της μητέρας». Ο πατέρας, προφανώς και πάλι, έχει κάνει την ανάγκη του σε μαγκανοπήγαδο και δεν προβλέπεται μέρα για να ακούσει ένα «και του χρόνου»…
Αλλά και πριν ακριβώς από έναν μήνα, 14 Φλεβάρη, σε μια παγκόσμια γιορτή που υποτίθεται ότι αφορά αμφότερους, ωστόσο -τώρα που είμαστε μεταξύ μας- μπορείς να το ομολογήσεις... Αν ήταν στο χέρι σου, θα έκαιγες κάθε ζαχαροπλαστείο που φτιάχνει τούρτες σε σχήμα καρδιάς. Αλλά και τα λούτρινα αρκουδάκια, χελωνάκια, τιγράκια, σκατάκια με μια καρδούλα στραπατσαρισμένη μπροστά που τα ζουλάς και λένε "i love you". Το ξέρετε το παραμύθι άλλωστε. Πρέπει να πάρουμε στην αγαπημένη μας το λούτρινο αρκουδάκι, να της πάρουμε μια αγκαλιά λουλούδια, να τη λούσουμε με δώρα, και λοιπά συναφή μπιχλιμπίδια που θα την κάνουν να νιώσει ρομαντικά.. Μια μέρα, καθαρά "γυναικεία" η οποία φροντίζει ώστε οι γυναίκες να αισθάνονται ξεχωριστές..
Ήρθε, όμως, η ώρα να μπει ένα τέλος… Η εκμετάλλευση από τις γυναίκες του γεγονότος, πως η προσοχή των ανδρών αποσπάται από πολύ σοβαρότερες ασχολίες, όπως το Champions League ή η νέα κινηματογραφική δουλειά της εκάστοτε Τζούλιας, δεν πρόκειται να «γεννήσει» κι άλλες ημέρες που θα τις κάνουν -ακόμα περισσότερο- επίκεντρο του κόσμου. Αντιθέτως καταφέραμε επιτέλους να δημιουργήσουμε μια γιορτή για τους άντρες.
Με δάκρυα συγκίνησης και υπερηφάνειας στα μάτια φέρνουμε στο φως και υμνούμε την πρώτη γνήσια ανδρική γιορτή, την αρσενική απάντηση στον ανθοπώλη Άγιο Βαλεντίνο: Την "Παγκόσμια Ημέρα Μπριζόλας και Πεολειχίας" (Steak and blowjob day).
Απλή, λιτή και σαφής η ονομασία. Η ημέρα προήλθε από πρωτοβουλία του ραδιοφωνικού παραγωγού στο Ροντ Άιλαντ των ΗΠΑ, Τομ Μπέρτσι το 2002 και γιορτάζεται ακριβώς ένα μήνα μετά τον… αγαπούλη Άγιο. Όντας αφιερωμένη, λοιπόν, αποκλειστικά στην προσφορά απόλαυσης στο αρσενικό, προβλέπει δύο πολύ απλά πράγματα από την αγαπημένη του, ώστε να του ευχηθεί: Πρώτα μια καλοψημένη ζουμερή μπριζόλα και στη συνέχεια μια σόλο επίδειξη της δεξιοτεχνίας της... στα πνευστά…
Ούτε έγνοιες για το τι δώρο να διαλέξεις, ούτε αμφιβολίες για το αν θα του αρέσει, ούτε λαοθάλασσες γύρω σας να γιορτάζουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο (εκτός πια κι αν μιλάμε για kinky καταστάσεις). Μια σχάρα, μία μπριζόλα, πολλά κιλά… καλή θέληση (και αν είναι εύκολο και μια κουνιστή πολυθρόνα) είναι αρκετά για να γίνει «του Κουτρούλη ο γάμος».
Πραγματικά έμεινα άναυδος από την πρωτότυπη αυτή ιδέα, η οποία αν και άρχισε σαν ειρωνικός τρόπος αντίστασης στις παγκόσμιες γιορτές, τείνει μετά από 11 χρόνια να καθιερωθεί πραγματικά σαν γιορτή. Στο διαδίκτυο γίνεται πραγματικά χαμός. Στην Αμερική τείνει πλέον να γιορτάζεται σε τέτοιο βαθμό ώστε τα νούμερα των "πιστών" να συγκρίνονται με αυτά τις 14 Φλεβάρη.
Στην χώρα μας τα πράγματα είναι πιο δύσκολα καθώς αυτήν την περίοδο έχουμε την Σαρακοστή. Ξέρω τι σκέφτεστε... ότι κι εγώ... ποιος νηστεύει μωρέ???... τότε πραγματικά δεν ξέρω τον λόγο που δεν έχει διαδοθεί τόσο σαν γιορτή στην Ελλάδα. Ίσως φταίει το γεγονός ότι η Τατιάνα δεν είχε εκπομπή με θέμα αυτήν την τόσο χαριτωμένη γιορτούλα... Μα κυρία Τατιάνα... ΓΙΑΤΙ???
Όντας φανατικά αντίθετος στις παγκόσμιες γιορτές μου άρεσε και το χιούμορ με το οποίο την δημιούργησε ο Τομ Μπέρτσι αλλά και το χιούμορ των χιλιάδων χρηστών του ίντερνετ που την προωθούν κάθε χρόνο. Είναι μια παγκόσμια γιορτή που δείχνει πόσο ανόητες είναι οι παγκόσμιες γιορτές που γιορτάζουμε κάθε χρόνο. Έτσι όπως δεν χρειάζεται να έρθει η 2η Κυριακή του Μαίου για να δείξεις στην μητέρα σου ότι την αγαπάς και η 14 Φεβρουαρίου για να δείξεις στο ταίρι σου ότι νοιάζεσαι γι' αυτό.. έτσι δεν χρειάζεται η 14 Μαρτίου για να "δείξεις", με οποιοδήποτε τρόπο, στον φίλο σου ότι τον θες ευτυχισμένο.
Όλα αυτά μπορούν να γίνονται καθημερινά....πρέπει να γίνονται καθημερινά!!
Το γεγονός τώρα ότι στην Αμερική αλλά και από εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως γιορτάζεται πλέον σαν κανονική γιορτή απλά μας τονίζει το πόσο εξαρτημένοι είμαστε πλέον από διαφημιστικές καμπάνιες του διαδικτύου αλλά και της τηλεόρασης.
ΥΓ1 στο ανδρικό κοινό το διαβάζει αυτήν την στιγμή..του έχω κάτι σαν συμβουλή... είναι πολύ αργά για να φάτε μπριζόλα...
ΥΓ2 στο γυναικείο κοινό... Ποιος κάθεται τώρα να ψήνει μπριζόλες...
Έχουν και επίσημη ιστοσελίδα εδώ: http://www.steakandbjday.com/
Χωρίς να έχει περάσει ακόμα ούτε μια εβδομάδα από τις 8 Μαρτίου. Τότε που έγινες δέκτης τουλάχιστον ενός «βρωμόχερου» από γνωστή, φίλη, κοπελιά, μητέρα, συμπεθέρα, επειδή ξέχασες να ευχηθείς για «τη μέρα της γυναίκας». Αντίστοιχη γιορτή για τον άνδρα δεν θυμάσαι να πέτυχες στο ημερολόγιο σου και η αίσθηση αδικίας μεγάλωνε.
Από μικρός θυμάσαι τις τύψεις που σε κυρίευαν κάπου το Μάη, αν καμιά φορά έπαιζες το χαρτζιλίκι σου στα ηλεκτρονικά και την επόμενη μέρα -εκτός από κάρτα- δεν προσέφερες και τριαντάφυλλο για τη «γιορτή της μητέρας». Ο πατέρας, προφανώς και πάλι, έχει κάνει την ανάγκη του σε μαγκανοπήγαδο και δεν προβλέπεται μέρα για να ακούσει ένα «και του χρόνου»…
Αλλά και πριν ακριβώς από έναν μήνα, 14 Φλεβάρη, σε μια παγκόσμια γιορτή που υποτίθεται ότι αφορά αμφότερους, ωστόσο -τώρα που είμαστε μεταξύ μας- μπορείς να το ομολογήσεις... Αν ήταν στο χέρι σου, θα έκαιγες κάθε ζαχαροπλαστείο που φτιάχνει τούρτες σε σχήμα καρδιάς. Αλλά και τα λούτρινα αρκουδάκια, χελωνάκια, τιγράκια, σκατάκια με μια καρδούλα στραπατσαρισμένη μπροστά που τα ζουλάς και λένε "i love you". Το ξέρετε το παραμύθι άλλωστε. Πρέπει να πάρουμε στην αγαπημένη μας το λούτρινο αρκουδάκι, να της πάρουμε μια αγκαλιά λουλούδια, να τη λούσουμε με δώρα, και λοιπά συναφή μπιχλιμπίδια που θα την κάνουν να νιώσει ρομαντικά.. Μια μέρα, καθαρά "γυναικεία" η οποία φροντίζει ώστε οι γυναίκες να αισθάνονται ξεχωριστές..
Ήρθε, όμως, η ώρα να μπει ένα τέλος… Η εκμετάλλευση από τις γυναίκες του γεγονότος, πως η προσοχή των ανδρών αποσπάται από πολύ σοβαρότερες ασχολίες, όπως το Champions League ή η νέα κινηματογραφική δουλειά της εκάστοτε Τζούλιας, δεν πρόκειται να «γεννήσει» κι άλλες ημέρες που θα τις κάνουν -ακόμα περισσότερο- επίκεντρο του κόσμου. Αντιθέτως καταφέραμε επιτέλους να δημιουργήσουμε μια γιορτή για τους άντρες.
Με δάκρυα συγκίνησης και υπερηφάνειας στα μάτια φέρνουμε στο φως και υμνούμε την πρώτη γνήσια ανδρική γιορτή, την αρσενική απάντηση στον ανθοπώλη Άγιο Βαλεντίνο: Την "Παγκόσμια Ημέρα Μπριζόλας και Πεολειχίας" (Steak and blowjob day).
Απλή, λιτή και σαφής η ονομασία. Η ημέρα προήλθε από πρωτοβουλία του ραδιοφωνικού παραγωγού στο Ροντ Άιλαντ των ΗΠΑ, Τομ Μπέρτσι το 2002 και γιορτάζεται ακριβώς ένα μήνα μετά τον… αγαπούλη Άγιο. Όντας αφιερωμένη, λοιπόν, αποκλειστικά στην προσφορά απόλαυσης στο αρσενικό, προβλέπει δύο πολύ απλά πράγματα από την αγαπημένη του, ώστε να του ευχηθεί: Πρώτα μια καλοψημένη ζουμερή μπριζόλα και στη συνέχεια μια σόλο επίδειξη της δεξιοτεχνίας της... στα πνευστά…
Ούτε έγνοιες για το τι δώρο να διαλέξεις, ούτε αμφιβολίες για το αν θα του αρέσει, ούτε λαοθάλασσες γύρω σας να γιορτάζουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο (εκτός πια κι αν μιλάμε για kinky καταστάσεις). Μια σχάρα, μία μπριζόλα, πολλά κιλά… καλή θέληση (και αν είναι εύκολο και μια κουνιστή πολυθρόνα) είναι αρκετά για να γίνει «του Κουτρούλη ο γάμος».
Πραγματικά έμεινα άναυδος από την πρωτότυπη αυτή ιδέα, η οποία αν και άρχισε σαν ειρωνικός τρόπος αντίστασης στις παγκόσμιες γιορτές, τείνει μετά από 11 χρόνια να καθιερωθεί πραγματικά σαν γιορτή. Στο διαδίκτυο γίνεται πραγματικά χαμός. Στην Αμερική τείνει πλέον να γιορτάζεται σε τέτοιο βαθμό ώστε τα νούμερα των "πιστών" να συγκρίνονται με αυτά τις 14 Φλεβάρη.
Στην χώρα μας τα πράγματα είναι πιο δύσκολα καθώς αυτήν την περίοδο έχουμε την Σαρακοστή. Ξέρω τι σκέφτεστε... ότι κι εγώ... ποιος νηστεύει μωρέ???... τότε πραγματικά δεν ξέρω τον λόγο που δεν έχει διαδοθεί τόσο σαν γιορτή στην Ελλάδα. Ίσως φταίει το γεγονός ότι η Τατιάνα δεν είχε εκπομπή με θέμα αυτήν την τόσο χαριτωμένη γιορτούλα... Μα κυρία Τατιάνα... ΓΙΑΤΙ???
Όντας φανατικά αντίθετος στις παγκόσμιες γιορτές μου άρεσε και το χιούμορ με το οποίο την δημιούργησε ο Τομ Μπέρτσι αλλά και το χιούμορ των χιλιάδων χρηστών του ίντερνετ που την προωθούν κάθε χρόνο. Είναι μια παγκόσμια γιορτή που δείχνει πόσο ανόητες είναι οι παγκόσμιες γιορτές που γιορτάζουμε κάθε χρόνο. Έτσι όπως δεν χρειάζεται να έρθει η 2η Κυριακή του Μαίου για να δείξεις στην μητέρα σου ότι την αγαπάς και η 14 Φεβρουαρίου για να δείξεις στο ταίρι σου ότι νοιάζεσαι γι' αυτό.. έτσι δεν χρειάζεται η 14 Μαρτίου για να "δείξεις", με οποιοδήποτε τρόπο, στον φίλο σου ότι τον θες ευτυχισμένο.
Όλα αυτά μπορούν να γίνονται καθημερινά....πρέπει να γίνονται καθημερινά!!
Το γεγονός τώρα ότι στην Αμερική αλλά και από εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως γιορτάζεται πλέον σαν κανονική γιορτή απλά μας τονίζει το πόσο εξαρτημένοι είμαστε πλέον από διαφημιστικές καμπάνιες του διαδικτύου αλλά και της τηλεόρασης.
ΥΓ1 στο ανδρικό κοινό το διαβάζει αυτήν την στιγμή..του έχω κάτι σαν συμβουλή... είναι πολύ αργά για να φάτε μπριζόλα...
ΥΓ2 στο γυναικείο κοινό... Ποιος κάθεται τώρα να ψήνει μπριζόλες...
Έχουν και επίσημη ιστοσελίδα εδώ: http://www.steakandbjday.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου