Ένας Ninja στα ΤΕΙ !!

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου
Ώρα: 5:50 μμ.
Τόπος: ΑΤΕΙ Θεσσαλονίκης
Ήρωας: Η (ε)αυτού Εξοχότης.....ΕΓΩ (δεν κατάλαβα μόνο ο Τσάκας μπορεί να το χρησιμοποιεί για τον εαυτό του...)

Μόλις έχω φτάσει στα ΤΕΙ στην Σίνδο Θεσσαλονίκης όπου σπουδάζω. Σουρούπωνε. Ίσως έφταιγε και ο καιρός, δεν ξέρω. Ασυνήθιστο κρύο και συννεφιά για την εποχή. Μπαίνω άτσαλα στο χώρο του προαυλίου διότι η πόρτα για την προσέλευση των οχημάτων είναι μισάνοιχτη, βέβαια η σύγκριση μιας  τέτοιας πόρτας με το Micra μου είναι σαν την σύγκριση της κοιλιάς του Θεόδωρου Πάγκαλου με το πουλάκι του (το πουλάκι το προφέρω με παχύ Π και Λ, ακριβώς όπως το λέει η Ρένια Λουιζίδου στην Πολίτικη κουζίνα, αν ενδιαφέρεται κάποιος....εγώ το είπα πάντως...δεν το σβήνω τώρα...το έγραψα..πάει τελείωσε..), και εννοείται πως δεν υπήρξε θέμα στο αν χωρέσω ή όχι.
Μόλις παίρνω την πρώτη στροφή, εκεί όπου συνήθως έβλεπα ένα χαμό από αυτοκίνητα κάθε μέρα που πήγαινα στην σχολή, τώρα δεν υπάρχει τίποτα, μόνο κάτι "ερείπια"και χώματα γιατί κάτι φτιάχνανε στο υποτιθέμενο πεζοδρόμιο που έχουμε εκεί. Μάλλον το μικραίνανε πάλι. Τί να μικρύνουν δηλαδή που σε λίγο οι πεζοί που θα διέρχονται από το σημείο θα πρέπει να είναι ολυμπιονίκες στην δοκό ισορροπίας για να το χρησιμοποιήσουν, αλλά εντάξει δεν τους φοβάμε...είμαστε αθλητικά παιδιά εκεί στα ΤΕΙ. Τέλος πάντων για να μην μακρηγορώ φτάνω στο πάρκινγκ που είναι δίπλα στην γραμματεία, (εκεί και αν γίνεται κανονικά χαμός) και βλέπω μια απέραντη ανοιχτοσιά. Κάτι μου βρωμάει, κάτι μου ξινίζει αλλά λέω "ποτέ δεν ξέρεις, 6 η ώρα στο ΤΕΙ λίγα μαθήματα πρέπει να γίνονται". Παρκάρω στην θέση ακριβώς δίπλα στις αίθουσες διδασκαλίας της λογιστικής και γεμάτος ικανοποίηση κατευθύνομαι προς την σχολή.
Υπάρχει μια πόρτα στο πίσω μέρος της σχολής όπου συνήθως την χρησιμοποιούν τα άτομα που δεν θέλουν να τραβήξουν την προσοχή των κομμάτων γιατί εκτός ότι σε βγάζει από την υποχρέωση να πεις "όχι δεν θέλω να πάμε για καφέ, πρίχτη", σε οδηγεί πιο γρήγορα στις αίθουσες διδασκαλίας της λογιστικής. Αυτή ήταν η πρώτη πόρτα που είδα μπροστά μου, και αυτήν χρησιμοποίησα αφού όπως είπα είχε απίστευτο κρύο και εκείνη την στιγμή είχε έναν αέρα που τον ένιωθαν και τα 200 κόκαλα του σώματός μου (χα.. γνώσεις ε? είδατε? πείτε το είστε εντυπωσιασμένοι). Μπουκάρω με φόρα και κατευθείαν μου κόβεται, αφού σε έναν μακρύ σχετικά διάδρομο δεν υπάρχει ψυχή. Πηγαίνω σιγά σιγά εκεί όπου θυμόμουν ότι είχαμε μάθημα και δεν είναι κανείς, προσπαθώ να ανοίξω την πόρτα, κλειδωμένη. Κοιτάω εκείνη την στιγμή το κινητό μου, 6:01 η ώρα. "Και τώρα τί κάνουμε? Μπας και ήρθα σε λάθος αίθουσα", σκέφτηκα. "Θα πάρω τον Βασίλη και θα μου πει". Όλα τα ξέρει ο Βασίλης.
Ενώ λοιπόν τον παίρνω... τηλέφωνο εννοείται, κατευθύνομαι προς τη γραμματεία της σχολής και εκεί είναι που με πιάνει ένα ρίγος. Όλες οι πόρτες είναι ανοιχτές και ένας τρομερός αέρας σφυρίζει σε όλο τον διάδρομο. Οι αφίσες της ΔΑΠ πάνε και έρχονται στο τοίχο κάνοντας έναν άκρως ανατριχιαστικό θόρυβο. Εντομεταξύ οι αφίσες της ΔΑΠ είναι δύο μεγάλα ανοιχτά στόματα που φωνάζουν...τελείως φρίκη εκείνη την στιγμή, αλλά και γενικά. Τουτ-τουτ. Ακόμα καλεί. "Τι κάνει τόση ώρα. Σηκωσέ το βασίλη, σήκωσ'το άντε". Ξαφνικά η γραμμή κλείνει. Η καρδία μου παθαίνει ένα μικροσόκ αλλά συνέρχομαι. Έφτασα στην γραμματεία. Ψάχνω να βρω το μάθημά μου. Δεν θυμάμαι πως το λένε. Πρώτη φορά πήγαινα έτσι κι αλλιώς, δεν είμαι υποχρεωμένος να το ξέρω...σιγά...καλά είμαι λίγο τραγικός...καλαααά μωρέ πολύ, πως κάνετε έτσι?
Και ξαφνικά, "is that my phone? tatatata tatatata tararararaaa...". "Ναιιι αυτό είναι το κινητό μου. Έχω σήμα, δεν είμαι νεκρός", αυτά σκεφτόμουν ενώ απαντούσα στην κλήση του βασίλη. Μου είπε με λίγα λόγια το όνομα του μαθήματος, για το οποίο δεν ήταν σίγουρος, (Thanks God, i 'm not alone..) αλλά και το που γίνεται το μάθημα. "Αίθουσα 119 ή 117 στους υπολογιστές" μου είπε. "Δίπλα-δίπλα είναι"σκέφτηκα, και το κλείσαμε βιαστικά γιατί μιλούσε και στην άλλη γραμμή.
Τα εργαστήρια με τους υπολογιστές είναι στο κεντρικό κτήριο των ΤΕΙ, το οποίο δεν απέχει πολύ από το κτήριο της ΣΔΟ όπου βρισκόμουν. Κοιτάω ξανά το κινητό μου πριν το βάλω ξανά στην ζακέτα μου. 6:07 η ώρα. "Γρήγορα έχω αργήσει" σκέφτηκα και έτρεξα έξω από το κτήριο της ΣΔΟ. Έτρεξα στον διάδρομο με το συντριβάνι που έχουμε στα ΤΕΙ, και γρήγορα-γρήγορα μπήκα στο κεντρικό κτήριο από την πάντα ορθάνοιχτη πόρτα.
Ενώ διέσχιζα βιαστικά έναν μικρό διάδρομο ο οποίος οδηγεί στον τεράστιο κεντρικό διάδρομο που χρησιμοποιούν όλα τα τμήματα των ΤΕΙ, διαπίστωσα ότι δεν έχω συναντήσει ούτε έναν άνθρωπο όλη αυτήν την ώρα που βολοδέρνω από 'δω και από κει. Και ξαφνικά, έφτασα. Κάπου στην μέση του κεντρικού διαδρόμου. Αριστερά και δεξιά εκτείνεται ένας διάδρομος όπου ούτε από την μία ούτε από την άλλη μπορείς να δεις καθαρά που σταματάει. Δεν υπάρχει ψυχή. Τίποτα. Δεν μιλάω για φοιτητή, αλλά για οποιονδήποτε. Δεν υπάρχει κανείς. Ο αέρας πάλι μπαίνει απο τις ανοιχτές πόρτες που υπάρχουν κατά μήκος του διαδρόμου και δημιουργεί αυτήν την φορά έναν ακόμα πιο τρομακτικό θόρυβο.
Βρίσκω κουράγιο, στριβω δεξιά, φτάνω στις πρώτες σκάλες. ΑΙΘΟΥΣΕΣ 100-121 γράφει μια μικρή σχετικά πινακίδα. Ανεβαίνω τις σκάλες.
1ος όροφος. Στρίβω δεξιά από το πλατύσκαλο και πάλι διάδρομος. Πολύ στενός, σκοτεινός και με συνεχόμενες πόρτες αριστερά και δεξιά του. Προχωράω αργά και προσεκτικά. Έτοιμος σε περίπτωση που πεταχτεί τίποτα από καμία πόρτα να το αντιμετωπίσω με τις κινήσεις νίντζα που δεν ξέρω, αλλά όλοι κρύβουμε έναν τέτοιο νίντζα μέσα μας σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις. Δεν υπάρχει αίθουσα 117 ή 119 εκεί. Με το ίδιο βήμα λοιπόν και το ίδιο βλέμα "θα σε σκοτώσω άτιμο ζόμπι, σε έχω καταλάβει, ξέρω ότι είσαι εδώ και είμαι έτοιμος", φεύγω από τον πρώτο όροφο και πηγαίνω στον δεύτερο. 
2ος όροφος. Ίδιος διάδρομος με αυτόν του πρώτου, μόνο που εδώ έχει και μια πόρτα που βγάζει σε έναν χώρο που μοιάζει με τουαλέτες. Υπάρχει μια φήμη στα ΤΕΙ ότι τελικά όντως είναι τουαλέτες. Την προσπερνάω λοιπόν και πάω στην αίθουσα 117. Κλειδωμένη. Πάω στην 119. Κι αυτή κλειδωμένη. "Τώρα ή έχω έρθει τζάμπα και έχει καμιά απεργία, ή τίποτα τέτοιο στα ΤΕΙ, ή πραγματικά από στιγμή σε στιγμή θα βγουν τα ζόμπι και θα είμαι μάρτυρας στην αρχή της αποκάλυψης" σκέφτηκα.
Κατεβαίνω βιαστικά τα σκαλία, και εκείνη την στιγμή ακούω φωνές από τον κεντρικό διάδρομο. Τώρα ή είναι φοιτητές που την έπαθαν σαν κι εμένα ή είναι τίποτα ζωντανοί-νεκροί και θα πρέπει να τρέξω μέχρι το Micra. Κατεβαίνω σιγά σιγά, σκίβω λίγο κοιτάω....και τι να δω? ήταν τελικά δύο από τα γνωστά ζόμπι που έχουμε στα ΤΕΙ (έχουμε και πολλά εκεί) και μιλούσαν για τα εργαστήρια που δεν ξεκίνησαν ακόμα και πότε θα προλάβουμε, και τέτοια. 
Με ανακούφιση περπάτησα μέχρι το  αυτοκίνητο μου. Μόνο του ανάμεσα σε πεσμένα φύλλα δέντρων, με περίμενε. Σκέφτηκα το πόσο γελοίος θα φαινόμουν αν με έβλεπε κάποιος όλη αυτήν την ώρα και γέλασα. Μπήκα μέσα, έβαλα μπρος, στο ραδιόφωνο έπαιζε το "time waits for noone" των Rolling Stones. "Time waits for noone, χμμ..ναι" σκέφτηκα, "time waits for noone and it won't wait for me, σίγουρα". Πήρα λοιπόν τον δρόμο του γυρισμού. Σιγοτραγούδησα, γέλασα με την όλη κατάσταση που είχα περάσει, μίλησα και στο τηλέφωνο ξανά με τον Βασίλη, αλλά το βλέμα δεν το έριξα ποτέ στα πίσω καθίσματα του Micra.

Και ΜΠΕΕΕ και ΜΠΟΥΥ και κόμματα παντού...

Οι φοιτητικές εκλογές έρχονται και είναι ήδη όλα έτοιμα. Και πάλι οι πρασινοκοκκινογάλανες αφίσες πνίγουν τις σχολές σε ΤΕΙ και ΑΕΙ, δυνατές μουσικές στην ώρα μαθημάτων, συναυλίες δωρεάν (άραγε ποιος τις πληρώνει;;;), κομματόσκυλα που πατάνε στη σχολή μόνο όταν πλησιάζουν οι εκλογές και σύντομα θα ξεκινήσουν οι καυγάδες ηλιθίων.

Ήλπιζε κανείς πως η γενιά των 700 θα αντισταθεί αλλά ήταν σχεδόν αδύνατο. Το εκλογικό "πανηγύρι" συνεχίστηκε όλα αυτά τα χρόνια, η πορεία του κράτους, αλλά και των πανεπιστημίων που και καλά εκπροσωπούν οι φοιτητικές παρατάξεις, παρέμεινε στην ίδια τραγική κατάσταση...και όλα μέλι γάλα.  Και όταν λέω "και καλά εκπροσωπούν" δεν πιστεύω να νομίζει κανείς ότι εννοώ ότι οι φοιτητικές παρατάξεις είναι υποχείρια των μεγάλων κομμάτων και οι φοιτητές που τις υποστηρίζουν τσιράκια των πολιτικών...όχιιιι...να μην το νομίζει κανείς...σίγουρους σας θέλω όλους ότι αυτό ακριβώς εννοώ.

Ελπίζαμε μετά ότι η γενιά των 500 θα αντισταθεί αλλά και πάλι φέτος φαίνεται ότι όλα έμειναν ίδια. Κάθε χρόνο στις εκλογές φαίνεται από τις προτιμήσεις των φοιτητών ποιο ακριβώς είναι το μέλλον μας... Κάθε ελπίδα χάνεται βλέποντας αυτό το χάος.

 
ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, ΚΝΕ κ.α που απαρτίζονται από άβουλους ανθρώπους για άλλη μια φορά θα αναστατώνουν τις σχολές. Αυτές τις μέρες θα δει κανείς στα ανώτατα και ανώτερα ιδρύματα φοιτητές απελπισμένους με αυτή την κατάσταση να σωπαίνουν, καθηγητές εκνευρισμένους με το χάος να φοβούνται να μιλήσουν μα πάνω απ' όλα θα δει αυταρχικά προσωπάκια με ξεκάθαρα βλακώδες και κοιμισμένο βλέμμα να το παίζουν ηγέτες, πράσινοι μπλε και κόκκινοι ιδεολόγοι.

Το χάος στην τριτοβάθμια παιδεία είναι ευθύνη καταρχάς αυτών των αντιπαθέστατων νέων. Ένα χτύπημα στις εκλογές τους θα αποτελούσε μήνυμα στις εθνικές εκλογές τους. Μακάρι να μην πήγαινε κανείς να ψηφίσει όσο κι αν φαίνεται ωραίο για να είναι αλήθεια. Στο γυμνάσιο και το λύκειο ψηφίζαμε ένα 15μελές συμβούλιο και όλα πήγαιναν ρολόι. Τώρα γιατί πρέπει να εκλέγουμε παραρτήματα προδοτικών κομμάτων; Ποια η χρησιμότητα τους; Ποιους εξυπηρετεί;

Ξύλο...φωνές ....κακό...συνθήματα.......ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ...
Να βλέπεις τώρα παιδιά 20-22 χρονών να φανατίζονται με τα κόμματα!!! Αν είναι δυνατόν...όχι η ΠΑΣΠ είναι έτσι όχι η ΔΑΠ είναι αλλιώς...και Α και ΟΥ και ΔΑΠ-ΝΔΦΚ... ΠΑΣΠ ΙΔΕΑ.....και άλλα τέτοια κωμικοτραγικά.

Είσαι 20 χρονών....σε κόβει 5 πράμματα ...βλέπεις τι γίνεται κάθε μέρα....απλή γαμημένη λογική!!! Αν αρχίσεις απ' τα 20 να μπαίνεις σ'αυτό το λούκι...στα 40 στα 50 τι θα κάνεις;;

Κι αν θες να στο πω αλλιώς...όταν είσαι 20 το πιο λογικό είναι οι ιδέες σου να είναι λίγο πιο προοδευτικές....λίγο αντιδραστικές...να είσαι λίγο ασυμβίβαστος..να αριστερίζεις. Και όταν λέω να αριστερίζεις δεν εννοώ κομματικά. Εννοώ να έχεις μια ιδεολογία που να θέλει να τα αλλάξει όλα, να μην συμβιβάζεσαι!! Να βράζει το αίμα σου βρε αδερφέ...δεν γίνεται με την μία να γίνεσαι γρανάζι της Παγκόσμιας καπιταλιστικής μηχανής!!

Είμαι κι εγώ φοιτητής και παρατηρώ ότι εδώ και αρκετά χρόνια η κάθε παράταξη κάνει τον δικό της αγώνα για να φτάσει ως τις εκλογές και να διεκδικήσει μέσα από την δημοκρατική εκλογική διαδικασία, την ψήφο του κάθε φοιτητή. Δυστυχώς όμως, εγώ αυτό που βλέπω με τα ίδια μου τα μάτια, είναι ότι αυτός ο "αγώνας" των παρατάξεων, γίνεται με κάθε είδους πάρτυ και συναυλίες και άνοιγμα μπουκαλιών στα μπουζούκια. Ακόμα δεν μου έχουν διευκρινήσει τι βοηθάει περισσότερο στην αλλαγή της κατάστασης στα Πανεπιστήμια...τα πάρτυ σε κλαμπάκια...ή τα μπουζούκια βοηθάνε περισσότερο;

Κάποια πρόοδο μέσα στο ελληνικό Πανεπιστήμιο, δυστυχώς δεν έχω δει! Δεν μπορώ να καταλάβω με τίποτα τον λόγο ύπαρξης των φοιτητικών παρατάξεων μέσα στο Πανεπιστήμιο αφού δεν κάνουν τίποτα το σημαντικό. Δεν βλέπω τον λόγο να "χρωματίζουμε" τους φοιτητές! Ας είμαστε οποιαδήποτε κομματική και παραταξιακή ιδεολογία θέλουμε στη ζωή μας, στην καθημερινότητάς μας, αλλά όχι μέσα στο Πανεπιστήμιο! Τόσα χρόνια, είμαστε έτσι και δεν προχωράμε με τίποτα. Δεν είπα να καταργηθούν οι φοιτητικές παρατάξεις, όποιον του αρέσει και θέλει να ανήκει σε φυτώριο παρατάξεων ας ανήκει, αλλά να μην υπάρχουν μέσα στο Πανεπιστήμιο...να μην επηρεάζουν με πρόλογο αλλά και με προπαγάνδα τον απλό φοιτητή.

Σαφώς και πρέπει σ'αυτή την ηλικία να αρχίσεις να έχεις πολιτική σκέψη...να έχεις ανησυχίες ...να ψάχνεσαι λίγο...αλλά όταν τα "επιχειρήματα" αυτών που σε προσεγγίζουν είναι ...εμείς κάνουμε party εκτώς από Σάββατα και Τετάρτες...ή έλα σε μας και θα σου φέρω μουνιά (όμορφες κοπέλες με το συμπάθιο κιόλας...για το όμορφες κοπέλες..), ή θα σε κεράσω 2 ποτά στο τάδε μαγαζί...ε τότε γάμα το.
Άσε δε τον άλλο εκβιασμό...έλα στο ψηφοδέλτιο και θα σου βρίσκουμε σημειώσεις, θέματα κ.τ.λ. Εκεί ρε παιδί μου σώνει και καλά να σε βάλουν από  νωρίς στην νοοτροπία του ρουσφετιού και ότι αλλιώς δεν κάνεις τίποτα.

Κάποιοι λένε ότι όταν είσαι φοιτητής σε άλλη πόλη, ψάχνεις παρέες και μπαίνεις σε μια παράταξη για να κάνεις φίλους. Ε ΟΧΙ εγώ δεν γουστάρω να κάνω παρέα με κάποιον ο οποίος έστω και για κάποιες λίγες μέρες με έβλεπε σαν ψήφο και σαν κέρδος για το μεγάλο αφεντικό του. Δεν θέλω τέτοιες παρέες ευτυχώς ή δυστυχώς. Και απορώ πως το δέχονται αυτό οι πιο πολλοί.

Άλλοι υποστηρίζουν ότι οι φοιτητικές παρατάξεις δεν έχουν καμία σχέση με τα κόμματα, ή ότι έχουν μικρές επιρροές. Έψαξα και βρήκα λοιπόν πολιτικούς που έχουν βγει μέσα από την καρδιά των φοιτητικών μας παρατάξεων. Θόδωρος Ρουσόπουλος, Γιώργος Βουλγαράκης, Ευάγγελος Μπασιάκος, Αλέκος Κοντός είναι μερικά ονόματα που βρήκα στο διαδίκτυο, από την ΔΑΠ στην ΝΔ και με τι πολιτικό κύρος ε;..... ο πρώτος εμπλέκεται στο σκάνδαλο Siemens και όλοι μαζί εμπλέκοται στο σκάνδαλο με το βατοπέδι. Πολιτικούς με κότσια βγάζει αυτή η ΔΑΠ και η κάθε ΔΑΠ των πανεπιστημίων μας. Αυτές είναι οι παρατάξεις μας που θα μας προσφέρουν την πολυπόθητη αλλαγή που ζητάμε τόσα χρόνια.


Συμπέρασμα είναι ότι τα πανεπιστήμια μας "νοσούν". Ιδρύματα που θα έπρεπε να "φωτίζουν" πνευματικά το δρόμο για την εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας, πνίγονται εδώ και χρόνια στο ίδιο πνευματικό και ηθικό τέλμα που οδήγησε την Ελλάδα στο διεθνή εξευτελισμό. Αντί να διδάξουν στις νέες γενιές υψηλότερες αξίες και ιδανικά, έθεσαν ως πρότυπο καταξίωσης τα ακριβά αυτοκίνητα, τα υπερπολυτελή σπίτια και τη φτηνή επίδειξη πλουτισμού από ανθρώπους που κρύβονται πίσω από ηχηρούς ακαδημαϊκούς τίτλους, χωρίς κανένα αντίκρυσμα έξω από τα σύνορα της υπανάπτυκτης αυτής χώρας...

Κάθε άνοιξη διερωτόμαι για τη σκοπιμότητα αυτού του πανηγυριού με τις πολύχρωμες κομματικές αφίσες μέσα στα πανεπιστήμια...

Κι γι' όσους θέλουν μια άλλη ιδέα για το πως θα εκλέγονται τα Φοιτητικά συμβούλια να ενημερώσω ότι θα παραθέσω μια μικρή ιδέα μια άλλη φορά μιας και δεν έχω αυτήν την στιγμή χρόνο αφού έχω να κάνω εργασία για την σχολή μου...... Ναι εγώ βλέπετε τις κάνω μόνος μου όσο περίεργο κι αν ακούγετε....δεν πούλησα ψήφο και ιδανικά μου για να μου τις κάνουν άλλοι...

 

«Καρντάσικη Ανάσταση»

Μιας και την φετινή Ανάσταση την πέρασα αρκετά ήσυχα στον εξωτικό Κεχρόκαμπο, (τράβα  ψάξε τώρα να δεις που είναι αυτό..) παρέα με παπάκια, κοτούλες, προβατάκια αλλά και παρέα με ένα αρνάκι το οποίο δεν είχε την τύχη των προηγούμενων, και επειδή ήθελα να γράψω ένα άρθρο για το πως περνάω συνήθως την Ανάσταση, θα σας εξιστορίσω την περσινή η οποία είναι και πιο...χμμμ...πιο old time classics ρε παιδί μου, στο όχι και τόσο εξωτικό Κορδελιό Θεσσαλονίκης. Όποιος δεν γνωρίζει το Κορδελιό, σημαίνει ότι δεν έχει ιδέα από ghetto, μαφίες και οτιδήποτε τέλος πάντων συνδέεται με ουσίες και οινοπνεύματα, άρα την στιγμή που διαβάζει το άρθρο δεν είναι ούτε πιωμένος, ούτε μαστουρωμένος...αυτό είναι πρακτικά αδύνατον, αφού ποιος νηφάλιος άνθρωπος θα διάβαζε άρθρο μου... δεν ξερω, οπότε συνεχίζω ακάθεκτος την ιστοριούλα μου.

Λοιπόν αρχικά να τονίσω πως υπάρχουν 2 τύποι χριστιανών. Αυτοί που πάνε στην εκκλησία το Πάσχα, και αυτοί που δεν πάνε. Η πρώτη κατηγορία χωρίζεται σε 2 μικρότερες. Σε αυτούς δηλαδή που πάνε από τις 23:00 και σε αυτούς που πάνε στις 23:40. Εγώ ανήκω στην 2η. Όπως κάθε χρόνο, έτσι λοιπόν και τότε, πήγα στην εκκλησία.

Η ώρα ήταν 23:25, και μια φωνή σπάει το φράγμα των ακουστικών που ήταν όμορφα τοποθετημένα στα υπέροχα και καλοσχηματισμένα αυτιά μου, διαπερνά το "Blackened" των "Metallica", (πάντα μέσα στο κλίμα της μέρας) και ακούω ένα "ΙΓΝΑΤΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ ΕΙΣΑΙ ΕΤΟΙΜΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣ?". Ο χρόνος είχε αρχίσει να μετράει αντίστροφα. Είχα περίπου 9 βήματα χρόνο, δηλαδή τον χρόνο που θα χρειαζόταν η μητέρα μου να έρθει από την κρεβατοκάμαρα στο δωμάτιό μου, να ντυθώ και να πω "εσάς περιμένω τόση ώρα!". Ε λοιπόν, σαν γαμάτος που είμαι, και όπως όλοι περιμένατε..... ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ. Μόλις είχα πατήσει το "PLAY" στην κασέτα "ΠΑΛΙ ΘΑ ΑΡΓΗΣΟΥΜΕ, ΕΣΕΝΑ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ?" "ΤΟΣΗ ΩΡΑ ΣΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΚΑΘΕΣΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ....", ευτυχώς η κασέτα ακουγόταν όλο κ λιγότερο καθώς η μάνα μου απομακρυνόταν.

Στο τέλος άκουγα ένα "μπουρ μπουρ μπλα μπλα μπλα". Για να μην τα πολυλογώ, μέχρι τις 23:40 ήμουν ΗΔΗ έτοιμος και είχαμε ήδη ξεκινήσει. Όταν βγήκαμε στο δρόμο, είδα στρατιές κόσμου να κατευθύνονται προς την εκκλησία. Όλοι ντυμένοι με τα καλά τους, τα αγοράκια με τα πουκάμισα και τα σακάκια, και τα κοριτσάκια με τις μίνι φουστίτσες και τις μπότες. Το ίδιο και κάτι κωλόγριες. Με τις μίνι  φουστίτσες και τις μπότες. Κάτι τέτοια με φέρνουν στα όρια μου αλλά συγκρατήθηκα λόγω  μέρας.... τι να κάνουμε?

Φτάσαμε λοιπόν στην εκκλησία. Μη φανταστείτε ότι την πλησιάσαμε και πολύ, απλά στηθήκαμε κάπου απ' όπου φαινόταν καλά. Όλοι  περίμεναν πότε θα πάει επιτέλους 12 να φάνε αυτή τη μαγειρίτσα, γιατί ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ, όλοι νηστεύανε. Και τις 40 μέρες. Άντε καλά  μόνο την  Μεγάλη Εβδομάδα.... Άντε μωρέ καλά μόνο το Μ. Σάββατο. Η προσπάθεια μετράει. Συναντήσαμε και χαιρετίσαμε ΜΟΝΟ όσους θέλαμε να συναντήσουμε και να χαιρετίσουμε. Τους υπόλοιπους κάναμε πως δεν τους είδαμε, ξέρετε, με το κλασσικό ύφος "ψάχνω-κάποιον-και-δεν-σε-βλέπω".

23:55. Συμβαίνει το ΘΑΥΜΑ! Ενώ η εκκλησία είναι από την πάνω μεριά του δρόμου, ΤΟ ΠΑΝΑΓΙΟ ΦΩΣ ΞΕΚΙΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΩ ΜΕΡΙΑ! ΘΑΥΜΑ ΘΑΥΜΑ! Βρήκαμε τον αναπτήρα που παράγει το Άγιο Φως!!!! Γιατί ΕΤΣΙ μας αρέσει! Ντιν-Ντον Ντιν-Ντον, πήγε 12 !!! Τα βεγγαλικά φωτίζουν τον ουρανό, και για άλλη μια φορά εκδηλώνουμε το τσίρκο που κρύβουμε μέσα μας. Πετάμε δυναμιτάκια, φωτοβολίδες, κροτίδες, πυροτεχνήματα, κέρματα και ότι άλλο μπορεί να κάνει θόρυβο.

Και εκεί αρχίζουν τα μάτσα-μούτσα. Ξαφνικά, ακούγεται ένα ΜΠΑΜ σαν να ανατινάχτηκε ολόκληρη οικοδομή. 18 άτομα τρόμαξαν. 82% αυτών ήταν γυναίκες.. Συνεχίζονται τα μάτσα-μούτσα, και 3 λεπτά αργότερα, ένα 2ο ΜΠΑΜ, πιο δυνατό από το 1ο, συγκλονίζει την μικρή μας κοινότητα. Είναι ο γείτονας που καθαρίζει το υπόγειό του από τα βεγγαλικά που ξέμειναν από το περσινό Πάσχα. Αυτή τη φορά, 39 άτομα τρόμαξαν. Το 58% αυτών ήταν γυναίκες. Αρχίζουν τα βρισίδια.

Εκεί, μέσα στον πανικό, συνάντησα και έναν φίλο μου που ήταν φαντάρος και μου λέει :
"Ρε μαλάκα, απολύθηκα!"
Και τον ρωτάω γεμάτος απορία :
"Γιατί ? Τι μαλακία έκανες πάλι?"

Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ακούγεται μια μεγάλη αντροπαρέα να γελάει και να σχολιάζει το πως χέστηκαν πάνω τους κάτι κοπέλες την ώρα που έσκαγαν οι μεγάλες κροτίδες. ΜΠΑΜ. 3η κροτίδα. 48 άτομα χέστηκαν πάνω τους. Όλοι άντρες.

Η ώρα έχει πάει 00:10, και ο χώρος της εκκλησίας ήταν σχεδόν άδειος. Έτσι και εμείς, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Ένα ελαφρύ αεράκι παρέσερνε τα πεταμένα στους δρόμους κόκκινα τσόφλια των αυγών σαν ροδοπέταλα σε λιβάδι. Στο βάθος οι λαμπάδες φαίνονταν σαν πυγολαμπίδες που πετούσαν στον δροσερό αέρα της άνοιξης (μη το ψάχνετε, είμαι γεννημένος ποιητής).

Παγκόσμια ημέρα μπριζόλας και...τι? WTF???

Σκρολάροντας αμέριμνος τα νέα σε παγκόσμιο επίπεδο, γιατί είμαι και ανήσυχο πνεύμα τρομάρα μου, ξεπερνώντας με σχετικη ευκολία τις ειδήσεις από την Japan το μάτι μου έπεσε τελείως τυχαία (??) πάνω σε μια παγκόσμια γιορτή που ομολογώ δεν την ήξερα.
Χωρίς να έχει περάσει ακόμα ούτε μια εβδομάδα  από τις 8 Μαρτίου. Τότε που έγινες δέκτης τουλάχιστον ενός «βρωμόχερου» από γνωστή, φίλη, κοπελιά, μητέρα, συμπεθέρα, επειδή ξέχασες να ευχηθείς για «τη μέρα της γυναίκας». Αντίστοιχη γιορτή για τον άνδρα δεν θυμάσαι να πέτυχες στο ημερολόγιο σου και η αίσθηση αδικίας μεγάλωνε.
Από μικρός θυμάσαι τις τύψεις που σε κυρίευαν κάπου το Μάη, αν καμιά φορά έπαιζες το χαρτζιλίκι σου στα ηλεκτρονικά και την επόμενη μέρα -εκτός από κάρτα- δεν προσέφερες και τριαντάφυλλο για τη «γιορτή της μητέρας». Ο πατέρας, προφανώς και πάλι, έχει κάνει την ανάγκη του σε μαγκανοπήγαδο και δεν προβλέπεται μέρα για να ακούσει ένα «και του χρόνου»…
Αλλά και πριν ακριβώς από έναν μήνα, 14 Φλεβάρη, σε μια παγκόσμια γιορτή που υποτίθεται ότι αφορά αμφότερους, ωστόσο -τώρα που είμαστε μεταξύ μας- μπορείς να το ομολογήσεις... Αν ήταν στο χέρι σου, θα έκαιγες κάθε ζαχαροπλαστείο που φτιάχνει τούρτες σε σχήμα καρδιάς. Αλλά και τα λούτρινα αρκουδάκια, χελωνάκια, τιγράκια, σκατάκια με μια καρδούλα στραπατσαρισμένη μπροστά που τα ζουλάς και λένε "i love you". Το ξέρετε το παραμύθι άλλωστε. Πρέπει να πάρουμε στην αγαπημένη μας το λούτρινο αρκουδάκι, να της πάρουμε μια αγκαλιά λουλούδια, να τη λούσουμε με δώρα, και λοιπά συναφή μπιχλιμπίδια που θα την κάνουν να νιώσει ρομαντικά.. Μια μέρα, καθαρά "γυναικεία" η οποία φροντίζει ώστε οι γυναίκες να αισθάνονται ξεχωριστές..
Ήρθε, όμως, η ώρα να μπει ένα τέλος… Η εκμετάλλευση από τις γυναίκες του γεγονότος, πως η προσοχή των ανδρών αποσπάται από πολύ σοβαρότερες ασχολίες, όπως το Champions League ή η νέα κινηματογραφική δουλειά της εκάστοτε Τζούλιας, δεν πρόκειται να «γεννήσει» κι άλλες ημέρες που θα τις κάνουν -ακόμα περισσότερο- επίκεντρο του κόσμου. Αντιθέτως καταφέραμε επιτέλους να δημιουργήσουμε μια γιορτή για τους άντρες.
Με δάκρυα συγκίνησης και υπερηφάνειας στα μάτια φέρνουμε στο φως και υμνούμε την πρώτη γνήσια ανδρική γιορτή, την αρσενική απάντηση στον ανθοπώλη Άγιο Βαλεντίνο: Την "Παγκόσμια Ημέρα Μπριζόλας και Πεολειχίας" (Steak and blowjob day).

Απλή, λιτή και σαφής η ονομασία. Η ημέρα προήλθε από πρωτοβουλία του ραδιοφωνικού παραγωγού στο Ροντ Άιλαντ των ΗΠΑ, Τομ Μπέρτσι το 2002 και γιορτάζεται ακριβώς ένα μήνα μετά τον… αγαπούλη Άγιο. Όντας αφιερωμένη, λοιπόν, αποκλειστικά στην προσφορά απόλαυσης στο αρσενικό, προβλέπει δύο πολύ απλά πράγματα από την αγαπημένη του, ώστε να του ευχηθεί: Πρώτα μια καλοψημένη ζουμερή μπριζόλα και στη συνέχεια μια σόλο επίδειξη της δεξιοτεχνίας της... στα πνευστά… 
Ούτε έγνοιες για το τι δώρο να διαλέξεις, ούτε αμφιβολίες για το αν θα του αρέσει, ούτε λαοθάλασσες γύρω σας να γιορτάζουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο (εκτός πια κι αν μιλάμε για kinky καταστάσεις). Μια σχάρα, μία μπριζόλα, πολλά κιλά… καλή θέληση (και αν είναι εύκολο και μια κουνιστή πολυθρόνα) είναι αρκετά για να γίνει «του Κουτρούλη ο γάμος».
 Πραγματικά έμεινα άναυδος από την πρωτότυπη αυτή ιδέα, η οποία αν και άρχισε σαν ειρωνικός τρόπος αντίστασης στις παγκόσμιες γιορτές, τείνει μετά από 11 χρόνια να καθιερωθεί πραγματικά σαν γιορτή. Στο διαδίκτυο γίνεται πραγματικά χαμός. Στην Αμερική τείνει πλέον να γιορτάζεται σε τέτοιο βαθμό ώστε τα νούμερα των "πιστών" να συγκρίνονται με αυτά τις 14 Φλεβάρη.
Στην χώρα μας τα πράγματα είναι πιο δύσκολα καθώς αυτήν την περίοδο έχουμε την Σαρακοστή. Ξέρω τι σκέφτεστε... ότι κι εγώ... ποιος νηστεύει μωρέ???... τότε πραγματικά δεν ξέρω τον λόγο που δεν έχει διαδοθεί τόσο σαν γιορτή στην Ελλάδα. Ίσως φταίει το γεγονός ότι η Τατιάνα δεν είχε εκπομπή με θέμα αυτήν την τόσο χαριτωμένη γιορτούλα... Μα κυρία Τατιάνα... ΓΙΑΤΙ???
Όντας φανατικά αντίθετος στις παγκόσμιες γιορτές μου άρεσε και το χιούμορ με το οποίο την δημιούργησε ο Τομ Μπέρτσι αλλά και το χιούμορ των χιλιάδων χρηστών του ίντερνετ που την προωθούν κάθε χρόνο. Είναι μια παγκόσμια γιορτή που δείχνει πόσο ανόητες είναι οι παγκόσμιες γιορτές που γιορτάζουμε κάθε χρόνο. Έτσι όπως δεν χρειάζεται να έρθει η 2η Κυριακή του Μαίου για να δείξεις στην μητέρα σου ότι την αγαπάς και η 14 Φεβρουαρίου για να δείξεις στο ταίρι σου ότι νοιάζεσαι γι' αυτό.. έτσι δεν χρειάζεται η 14 Μαρτίου για να "δείξεις", με οποιοδήποτε τρόπο, στον φίλο σου ότι τον θες ευτυχισμένο.
Όλα αυτά μπορούν να γίνονται καθημερινά....πρέπει να γίνονται καθημερινά!!
Το γεγονός τώρα ότι στην Αμερική αλλά και από εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως γιορτάζεται πλέον σαν κανονική γιορτή απλά μας τονίζει το πόσο εξαρτημένοι είμαστε πλέον από διαφημιστικές καμπάνιες του διαδικτύου αλλά και της τηλεόρασης.
ΥΓ1 στο ανδρικό κοινό το διαβάζει αυτήν την στιγμή..του έχω κάτι σαν συμβουλή... είναι πολύ αργά για να φάτε μπριζόλα...
ΥΓ2 στο γυναικείο κοινό... Ποιος κάθεται τώρα να ψήνει μπριζόλες...

Έχουν και επίσημη ιστοσελίδα εδώ: http://www.steakandbjday.com/

Κι Εγώ Ποιον Θα Βρίζω Τώρα??

Μπορεί να μην είμαι αυτό που λένε "γέννημα-θρέμα Θεσσαλονικιός", λόγω της ποντιακής καταγωγής αλλά και τις σχέσεις της οικογένειας μου με την Καβάλα και την Θράκη, αλλά δεν θα γινόταν να μην ταυτιστώ με την μεγαλύτερη ομάδα της πόλης (λόγω πλήθους οπαδών το λέω ρε Jp και υπόλοιποι φίλοι αρειανοί)...τον ΠΑΟΚ. Αλλά θα μου πείτε ούτε ο ΠΑΟΚ σαν σύλλογος είναι καθαρά από την Θεσσαλονίκη αφού δημιουργήθηκε από Έλληνες μετανάστες από την Πόλη και τον Πόντο και άλλωστε η "ξένη" του καταγωγή αναγράφετε στο όνομά του. Πανθεσσαλονίκιος Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινοπολιτών το πλήρες όνομα αυτού που χθες (για να μπαίνουμε και στο θέμα μας σιγά-σιγά) μου "έσπασε" πραγματικά τα νεύρα.

Για όσους δεν γνωρίζουν ο ΠΑΟΚ χθες δεν ξεφτιλίστηκε, όοοοοχιιι... ακριβώς το αντίθετο μάλιστα έκανε το καλύτερο του παιχνίδι φέτος. Τότε θα μου πείτε, "γιατί γκρινιάζεις ρε φίλε..;;;"

Η απάντηση είναι απλή....γιατί είμαι από την φύση μου γκρινιάρης. Σε ότι αφορά τα προσωπικά και γενικά ως προς την στάση μου απέναντι στην ζωή είμαι πολύ θετικό άτομο, γεμάτο θετική ενέργεια και συγκατάβαση προς τους άλλους. Αν μην τι άλλο μόνο γκρινιάρη δεν με λες. Αλλά όλα αυτά παραμερίζονται όταν παρακολουθώ αγώνες ή όταν συμμετέχω σε αυτούς. Τότε κάτι ξυπνάει μέσα μου. Κάτι που τρομάζει πολλές φορές τους γύρω μου, εκνευρίζει και αγχώνει τους συμπαίκτες μου και ίσως προκαλεί γέλιο σε κάποιους τρίτους που παρακολουθούν την έκρηξη γρκίνιας μου. Όλα θολώνουν, όλα γίνονται μαύρα, όλοι μου φαίνονται ένοχοι και υπαίτιοι αυτής της αρνητικής κατάστασης στην οποία βρίσκομαι. Αυτό λοιπόν έγινε κι εχθές.

Ο ΠΑΟΚ λοιπόν είχε ένα πάρα πολύ δύσκολο έργο χθες. Έπαιζε με μια ομάδα με δεκαπλάσιο και βάλε μπάτζετ από αυτόν, που πέρσυ ήταν στους 8 του Champions League, με πολύ μεγαλύτερη εμπειρία σε ευρωπαϊκά παιχνίδια και την κάτοχο του Europa League την σεζόν 2005, ΤΣΣΚΑ Μόσχας(CSKA Moscow). Έχοντας χάσει ο ΠΑΟΚ στην Τούμπα με 0-1, πήγαινε με ελάχιστες πιθανότητες πρόκρισης μέσα στην παγωμένη Ρωσία απλά και μόνο ελπίζοντας σε ένα θαύμα.

Στους -20 βαθμούς Κελσίου λοιπόν ο ΠΑΟΚ άγγιξε το θαύμα, έπαιξε ένα εκπληκτικό πρώτο ημίχρονο, έχασε απίστευτες ευκαιρίες και τελικά ευτύχησε να προηγηθεί στο 67' με το γκόλ του Μουσλίμοβιτς.

Σαν να μην έφτανε αυτό, το παιχνίδι συνεχίστηκε με μοναδικό πρωταγωνιστή τον ΠΑΟΚ, και την πολύπαθη ομάδα των εκατομμυρίων σε ρόλο κομπάρσου. Όλα έδειχναν ότι πιο εύκολα θα φτάναμε στο 0-2 και στην πρόκριση του ΠΑΟΚ παρά στο 1-1 και την πρόκριση των Ρώσων. 

Αλλά μπάλα είναι και..... γυρίζει στο 80' οι Ρώσοι κέρδισαν πέναλτυ, το απέκρουσε ο τερματοφύλακας του ΠΑΟΚ η μπάλα χτύπησε βασανιστικά στο δοκάρι και ήρθε ο συνονόματος Ρώσος Ignashevich να στείλει την μπάλα στα δίχτυα και εμένα στο ψυχιατρείο.

Άρχισαν λοιπόν όλοι να μου φταίνε. Ο Λίνο και τα τρελά κοτσιδάκια του, ο Τσουκαλάς και η περίεργη μύτη του, ο Σαλπιγγίδης και τα τετ α τετ που έχασε, ο σκόρερ Μουσλίμοβιτς και το γεγονός ότι σκόραρε ξανά και θα αναγκαστώ να τον βλέπω καιρό ακόμα να σέρνεται μπροστά, το "ταγάριιι"... και άλλοι πολλοί.

Μετά από κάποια λεπτά και με το που τελείωσε ο αγώνας κατάλαβα ότι η γκρίνια μου δεν μπορούσε να εξωτερικευτεί σωστά. Ότι και να έλεγα φαινόταν και σε εμένα τον ίδιο παράλογο. Η ομάδα έκανε ένα τέλειο παιχνίδι και αν μην τι άλλο δεν μπορείς να κράξεις και να χρεώσεις τον αποκλεισμό σε κανέναν για ένα δύο μικρολάθη. "Πφφφ".. ξεφύσηξα. "Και εγώ τώρα ποιον θα βρίζω;" "σε ποιον θα βγάλω το άχτι μου;;;" έφτασα σε αδιέξοδο. "ΦΑΕ ΡΕ ΠΑΟΚ ΕΞΙ ΓΚΟΛ ΝΑ ΕΧΩ ΝΑ ΒΡΙΣΩ ΚΟΣΜΟ..."  ήταν η τελευταία μου δήλωση.

Όλοι στον "Δικέφαλο" έδειξαν ότι έχουν άντερα και μαζί με την ήττα της περασμένης Πέμπτης έβαλαν στην άκρη και τον κάκιστο καιρό. Άντρες με τα όλα τους. Αν ο Σαλπιγγίδης ήταν πιο προσεκτικός για να κάνει το 0-2 και να σφραγίσει την πρόκριση, αν η μπάλα έκανε το χατήρι στον Κρέσιτς όταν απέκρουσε το πέναλτι του Λοβ, αν, αν, αν. Ναι, με τα "αν" δεν έχουμε πραγματικότητα παρά μόνο υποθέσεις.
Πραγματικότητα σκληρή είναι ότι ο ΠΑΟΚ αποκλείστηκε. Πραγματικότητα επίσης είναι ότι αυτός ο ΠΑΟΚ έκανε όλους να συγκινηθούν για την προσπάθεια που κατάβαλε. Αυτός ο ΠΑΟΚ έγραψε ιστορία φέτος στην Ευρώπη. Όρθιος και αήττητος σε Άμστερνταμ, Πόλη, Μπριζ, Ζάγκρεμπ και τώρα στη Μόσχα έχει να λέει ότι έχασε μόνο στο Βιγιαρεάλ.

Δεν είναι σώνει και καλά μεγάλη μόνον η ομάδα που κατέκτησε μερικούς εγχώριους τίτλους ή που συμπλήρωσε τυπικές διεθνείς παρουσίες αλλά ουσιαστικά γίνεται ρεντίκολο στην Ευρώπη.
Μεγάλη είναι και η ομάδα που μάζεψε πολύτιμους βαθμούς για την φουκαριάρα την Ελλάδα(ΠΑΟΚ, Άρης). Μεγάλη είναι και η ομάδα που, μπορεί να έχει να πληρώσει πέντε μήνες τους ποδοσφαιριστές της, αλλά, αντιμετωπίζει την ζάμπλουτη ΤΣΣΚΑ και την κοιτάζει κατάματα. 

Για μας, ο ΠΑΟΚ δεν είναι απλά μία ομάδα. Ο ΠΑΟΚ για εμάς έχει επίπτωση σε όλη μας την ζωή. ΠΑΟΚ σημαίνει Περηφάνια, σημαίνει Αντίσταση, σημαίνει Όνειρο, σημαίνει Κατάκτηση.

Αν μην τι άλλο πιστέυω πώς το βράδυ της τρίτης 22 του Φλεβάρη όλοι μας ανεξαρτήτως χρωμάτων και οπαδισμού, για 2 ωρίτσες γίναμε ΠΑΟΚ.

...αυτό μου φέρνει τρόμο

Πάει κι αυτό, τελείωσε! Το μαρτύριό μας και για την ποδοσφαιρική μας season 2010-2011 τελείωσε και ένας ακόμα κύκλος έκλεισε.., έτσι όπως κλείνει συνήθως βέβαια αλλά με την διαφορά ότι φέτος έκανε λίγο μεγαλύτερο ΜΠΑΜ. Μεγαλύτερο για διάφορους λόγους...με σημαντικότερο το γεγονός ότι το φετινό "θύμα" είναι ο περσινός "θύτης" και όπως και να το κάνουμε ο ήχος της πτώσης του τράβηξε τα βλέματα όλης της ποδοσφαιρικής, αλλά και όχι μόνο, Ελλάδας...αλλά και Ευρώπης. Βλέπετε αυτήν την φορά η "δυσοσμία" του ελληνικού αθλητισμού ήταν τόσο μεγάλη που πέρασε τα σύνορα και έφτασε σε χώρες όπως η Αγγλία, η Γερμανία αλλά πολύ περισσότερο στην Γαλλία.
Όποιος είχε την τύχη ή την ατυχία να παρακολουθήσει χθες το πολυδιαφημιζόμενο από την κρατική τηλεόραση "ντέρμπυ των αιωνίων" μεταξύ των ομάδων του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκου ξέρει πολύ καλά σε τι αναφέρομαι. Η τριτοκοσμική εικόνα αυτού του ντέρμπι είναι απλά η κορωνίδα του ποδοσφαίρου που μας αξίζει. Τριτοκοσμικές εικόνες, καπνογόνα, κραυγές, βρισιές, ξύλο αλλά την τελευταία λέξη την είπε πάλι ο υπόκοσμος του ποδοσφαίρου, δικαιολογόντας το γιατί βρισκόμαστε σε τέτοια κατάντια. Διαιτητικά λάθη που  απλά δεν γίνεται να είναι απλά λάθη αλλά το κυριότερο οι δηλώσεις του προέδρου του Ολυμπιακού κ. Μαρινάκη που όχι απλά υποτιμά την κρίση μου ως φίλαθλο αλλά και την νοημοσύνη μου ως άνθρωπο.
Ένας άνθρωπος  που μόλις το καλοκαίρι ανέλαβε τα ινία Ολυμπιακού και έχει καταφέρει να δείξει σε όλους μας πόσο μέσα στα πραγματα είναι, πέρνοντας με την μία την προεδρία της διοργανώτριας αρχής του πρωταθλήματος, διώχνοντας όποιον δεν συμβάδιζε στα σχέδια του, αλλά και δημιουργώντας φανερές συμμαχίες με ομάδες μικρότερου βεληνικους. Αυτός ο οποίος χρέωσε τη χώρα με ένα εκατομμύριο ευρώ για να έρθει στην Θεσσαλονίκη η αποστολή του Ολυμπιακού για να παίξει σε άδειο γήπεδο με την ομάδα του ΠΑΟΚ, αναγκάζοντας την ελληνική αστυνομία να ανδρώσει και να απογειώσει ακόμα και ελικόπτερο απλά και μόνο για να κάνει επίδειξη ισχύος. Την ίδια στιγμή που ένα κοριτσάκι 6 ετών από έλλειψη ελικοπτέρου, δεν μεταφέρθηκε έγκαιρα σε κάποιο μεγάλο νοσοκομείο και "έσβησε" σε ένα από τα νησιά της Ελλάδας.
Απλά μας απέδειξε και με τα χθεσινά γεγονότα ότι στην χώρα μας δεν "νικά" και δεν πάει μπροστά ο καλύτερος αλλά αυτός με τις καλύτερες άκρες. Αυτοί οι οποίοι δεν έχουν πρόβλημα να παίξουνε με τα ανθρώπινα συναισθήματα και με τις ανθρώπινες ψυχές. Για μένα προσωπικά αυτοί που παίζουνε με τα ανθρώπινα συναισθήματα, με τις ανθρώπινες ψυχές, που στον βωμό του κομπλεξισμού και των συσσωρευμένων απωθυμένων τους δε λογαριάζουνε τίποτα είναι πραγματικά η μόνη κατηγορία ανθρώπων που μπορω να πω πως μισώ, γιατί την κακία που μαυρίζει τη δική τους προσωπικότητα, τείνουνε να την μεταδώσουνε κι αλλού.
Βασικά είναι λάθος...ναι είναι το πιο μεγάλο λάθος που μπορούμε να κάνουμε βάζοντας την λέξη αθλητισμός απλά ξεχνόντας ότι αυτή η κατάσταση, αυτή η "δυσοσμία", αυτή η "αρρώστια" πλήττει όλη την χώρα, σε όλους τους τομείς της. Μην ξεχνάμε ότι ο αθλητισμός είναι καθρέφτης του πολιτισμού μας και επηρεάζει και την εικόνα μας στον υπόλοιπο κόσμο. Αν αποδεχτούμε ότι αυτός είναι ο αθλητισμός μας είναι σαν να αποδεχόμαστε ότι αυτός είναι ο πολιτισμός μας. Και επειδή ο πολιτισμός είναι ότι σημαντικότερο έχει κάθε χώρα, και ειδικά η δική μας, αποδεχόμαστε με λίγα λόγια ότι έτσι λειτουργεί η χώρα μας. Και σας ρωτώ θα το αποδεχτούμε έτσι απλά ;;;
Δεν προϋποθέτει λοιπόν να είσαι γνώστης ή φίλαθλος του ποδοσφαίρου για να τρομάξεις. Όταν βλέπεις στο Καραϊσκάκης του 2011, να ισχύουν νόμοι και κανόνες δικτακτορίκών και φασιστικών καθεστώτων που μας γυρνάνε χρόνια πίσω. Δεν χρειάζεται να είσαι καν λάτρης του ποδοσφαίρου για να νιώσεις τον πόνο. Το θέαμα, ενός βιασμού, είναι από μόνο του αποκρουστικό.
 Τα συναισθήματα μου είναι κάπως μπερδεμένα αυτήν την στιγμή...ανυσυχώ για το μέλλον..όχι απλά του ελληνικού αθλητισμού αλλά της Ελλάδας γενικά... το μόνο πράγμα που μου έρχεται αυτήν την στιγμή στο μυαλό και μπορώ να πω είναι ότι ακριβώς είχε γράψει ο Καββαδίας: «Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο»